وزرای خارجه کشورهای گروه بیست (گروه ۲۰) در تاریخ ۱ تا ۳ مارچ در دهلی نو نشست خواهند داشت. تنش آمریکا و چین و جنگ روسیه در اوکراین از موضوعات مهم این جلسات اند که سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه، چین گنگ وزیر امور خارجه چین وآنتونی بلینکن وزیر امور خارجه ایالات متحده در آن اشتراک خواهند داشت. با توجه به پس زمینه بسیار تنش‌آلود آیا توافق بر سر هرگونه موضوعی اصلاً امکان پذیر است؟
در نگاه اول، ممکن است فکر کنید که نه. دولت ها اغلب با بیانیه‌های انتقادی به کارکرد خودشان موافقت نمی‌کنند، بنابراین گروه ۲۰ در تصویب هرگونه بیانیه مشترک، در مورد بسیاری از موضوعات حیاتی از جمله جنایات جنگی روسیه در اوکراین، جنایات علیه بشریت چین در سین کیانگ، ستم‌گری عربستان سعودی در یمن، یا سابقه خود دولت آمریکا در مورد عدالت نژادی و حقوق مهاجران سکوت خواهد کرد.
در مورد هند نیز همینطور است. در حالی که رهبران کشورهای دموکراتیک شاید به طور خصوصی نگرانی‌هایی را در مورد وضعیت به شدت رو به وخامت حقوق بشر در هند ابراز کنند ولی تعداد کمی میزبان خود را علنا ملامت خواهند کرد.
با این حال، برخی از احتمالات باقی می‌ماند. گروه ۲۰ دارای چندین زمینه توافق بالقوه است، از جمله اقداماتی برای رسیدگی به امنیت غذایی جهانی، تغییرات آب و هوایی و مشکلات کشورهایی که با بدهی‌های غیرقابل مدیریت یا پیش پرداخت بدهی دست و پنجه نرم می کنند.
این نیز قابل تصور است ـ هرچند که مسلماً بعید به نظر می‌رسد - که اعضای گروه ۲۰ در مورد اقدامات شدیدتر علیه حکومت نظامی میانمار به توافق برسند، که ستم‌گری‌های گسترده آن، آن کشور را در انزوای دیپلماتیک فرو برده است.
یکی دیگر از زمینه های قابل تصورِ توافق، افغانستان است. به هر حال، واکنش‌های بین‌المللی به محدودیت‌های فزاینده‌ی شدید طالبان بر حقوق زنان محکومیت با اتفاق بوده است.
طالبان در این زمینه به معنای واقعی کلمه هیچ مدافعی ندارند. عربستان سعودی، ایران و سایر اعضای سازمان همکاری اسلامی (OIC) متشکل از ۵۷ کشور و آکادمی بین المللی فقه اسلامی مرتبط به آن از آن انتقاد یا نسبت به آن ابراز نگرانی کرده‌اند - مانند تقریباً همه اعضای گروه ۲۰ به شمول آرژانتین، برزیل، مکزیک، و آفریقای جنوبی و ۱۲ عضو از ۱۵ عضو شورای امنیت سازمان ملل متحد.
حتی روسیه و چین نیز با بیانیه‌هایی در انتقاد از محدودیت‌های طالبان بر آموزش زنان موافقت کرده‌اند. هردو به طور خصوصی نگرانی‌های خود را با رهبران طالبان مطرح کرده‌اند و هیچکدام با بیانیه گروهی قوی اعضای شورای امنیت در دسامبر 2022 مخالفت نکردند. شاید از زمان آپارتاید آفریقای جنوبی در دهه 1980، هیچ کشوری به این اندازه از نظر دیپلماتیک در مورد یک موضوع مهم حقوق بشری منزوی نشده است. این بیانگر سطح خیره کننده‌ای از اتفاق نظر در دنیای قطبی‌شده امروزی است. اما هرگونه امید به تغییرات قابل توجه در موضع طالبان، مستلزم حفظ این اتفاق آرا است. اعضای گروه ۲۰ باید برای دستیابی به یک موضع مشترک در محکومیت تصمیمات طالبان و ترغیب آنها به تغییر مسیر تلاش کنند.
