حکومت جرمنی در این هفته 26 پناهجوی أفغان را که درخواست پناهندگی آنها رد شده بودند، به کابل فرستاد – این دومین بار ظرف چند ماه است که تعدادی از أفغان های رد شده، از این کشور اخراج می شوند. آنها به خانه وشهری برگشته اند که مردم با هم زیا اختلاف نظر دارند و خوش شهر نیز ناامن می باشد
یکی کابل سفارت ها را می بینیم : قلعه های مستحکم که دیپلوماتان ازطریق اسکایپ با همتایان شان در سفارت های دیگر، ملاقات و گفتگو می کنند و به وزارت های أفغانستان به وسیله هلیکوپتر مسافرت می کنند.
کابل دیگری نیز وجود دارد ، خانه و سرپناه یک نفوس 4 میلیونی درحال افزایش ، که درآن انفجارات و بمب گذارهای انتحاری همه روزه به طور فجیعی جان انسان های بیگناه را می گیرند. این شهر به دشواری برای جا دادن صد ها هزار مهاجری دست وپنجه نرم می کند که ازپاکستان اخراج شده اند یا درداخل أفغانستان بخاطر جنگ های درحال افزایش داخلی، بیجا گردیده اند. دراین شهرکابل، فرصت های اقتصادی و تجارتی خیلی کم شده اند ، جامعه مدنی برای بقای خویش می جنگد و ترس جای آن امید هایی را گرفته اند دوره انتقالی پس از 2011 با خود به ارمغان آورده بود.
درماه اکتوبرسال 2016، اتحادیه اروپا حکومت أفغانستان را مجبور به قبول و پذیرش دوباره ده ها هزار پناهجویی اخراج شده کرد. و درحالیکه آلمان درتلاش هایش برای افزایش پناهجویانی که درخواست پناهندگی شان رد می شوند، تنها نیست، این کشور خطرات موجود کابل را نادیده گرفته، آن را یک شهر امن اعلام کرده – یا گفته است که برای أفغان ها به اندازه کافی امن است – و اخراج پناهجویان أفغان را سرعت بخشیده است. درهمین هفته، تامس دی میزی یری وزیرداخله آلمان درمورد تلفات ملکی درحال افزایش فاحش عمدا غفلت نشان داده و با این استدلال که حملات طالبان بالای" نمایندگان جامعه بین المللی " درافغانستان بوده، نه مردم افغانستان ، اخراج پناهجویان را در این اواخر توجیه کرد. آمار جمع آوری شده توسط UNAMA ثابت می نمایند که این ادعا نادرست است: درسال 2016 حملات طالبان و گروه های شورشی دیگربالای مظاهره کنندگان ملکی، تاسیسات تحصیلی و دینی و رسانه ها از سال 2001 بدین سو، مرگ بارترین حملات بوده اند.
" امن " دانستن کابل پوشش نازکی بالای حقیقتی است که حکومت های غربی از اعتراف به آن خیلی خجالت می کشند: باوجود وعده های زیاد و هزینه میلیارد ها دالر، افغانستان یک داستان موفقیت نمی باشد. این کشور درلبه پرتگاه بحران بشری، قرار گرفته است.
آلمان وسایر دولت های عضو اتحادیه اروپا باید اخراج پناهجویان رد شده را تا زمانی متوقف کنند تا مشخص شود که حکومت أفغانستان چگونه از عهده حل مشکل تعداد کثیری از مهاجران اخراج شده از پاکستان، می برآید. آنها نباید أفغان ها را بازداشت کنند بلکه اقداماتی رامطابق قوانین ملی خویش روی دست گیرند تا مهاجران از بهترین و مناسب ترین برخورد و شرایط ممکن، بهره مند شوند.
برگشت دادن پناهجویان بیچاره أفغان به مناطق جنگی و بحرانی نه تنها یک عمل غیرانسانی است ، بلکه این امر آن بی ثباتی ها را افزایش می دهد که باعث فرار آنها از خانه و کشور شان شده بود.
