نه سال می شود که من شاهد دورهم آمدن دونر ها هستیم . آنها هرچند سال یک بار گردهم می آیند و روی حدود و اندازه آمادگی شان جهت سرمایه گذاری برای آینده أفغانستان، بحث و گفتگو می کنند. تازه ترین کنفرانس دونرهم باعث تعجب و هم باعث افسردگی من گردید. کمک های مالی هنوز سرازیر می شوند ، اما شرایط درحال وخیم شدن درکشور- اما سطح نپذیرفتن این واقعیت – نشاندهنده مبارزه ای است که جامعه مدنی در پیشرو دارد.
کنفرانس بروکسل درمورد افغانستان به تاریخ 4 الی 5 اکتوبر، به فرد این احساس را می داد که واقعیت موازی برای افغانستان باشد. درتالارهای راحت اتحادیه اروپا، نمایندگان درمیان وقفه های سخنرانی های مملو از کلیشه ها و آهنگ خوشبینانه دپلوماسی دونرها ، کاپوچینوی شان را می نوشیدند و کیک نوش جان می کردند. اما درافغانستان، طالبان کنترول قسمی کندز را دوباره به دست آوردند، از طریق رسانه های اجتماعی به حکومت طعنه می زدند ، و حملات شان را چندین جبهه و جهت آغاز کرده اند. تلفات افراد ملکی همچنان افزایش می یابد.
مهاجران همچنان به فرار ادامه می دهند و چنین احساس دارند که همه جا دروازه ها بروی آنها بسته هستند. پاکستان و ایران صد ها هزار مهاجرافغان را برگشت می دهند. بیشتر از یک میلیون تن بیجا شده داخلی در کشور وجود دارند.
15.2 میلیارد دالرامریکایی کمک مالی دراین کنفرانس جمع آوری گردید که باید ظرف چهار سال آینده به مصرف برسد. این مقدار پول مبلغ هنگفت و زیادی است. بنا برین ، برای میلیون ها افغان که معیشت و توانایی آنها برای تهیه نفقه به کودکان شان از یک طریقی ، وابسته به کمک های دوامدار می باشد، این خبر یک خبر حیران کننده و نجات بخش است. این مبلغ یک نتیجه قطعی نبود؛ بسیاری ازاین می ترسیدند که کمک ها با بیرون رفتن نیروهای بین المللی کاهش پیدا کنند. اما کمک ها همچنان سرازیر می شوند؛ این امر احتمالا بخاطر ، متاسفانه، آگاهی بیشتر از عواقب هرج و مرج درافغانستان یعنی سرازیر شدن درحال افزایش مهاجران افغان به کشورهای غربی و تقویت پایگاه های داعش درافغانستان، می باشد.
چند خبر خوب هم برای جامعه مدنی داشتیم . جلسه ای درمورد زنان با اشتراک تعداد زیادی از نمایندگان، یک روز قبل شروع اصل کنفرانس برگزار گردید. این نشست بخاطر اهمیتی که داشت، به عنوان بخشی از کنفرانس پنداشته شده و در مقر اتحادیه اروپا برگزار گردید. ده تن نماینده جامعه مدنی همه ویزه دریافت کردند و قادر به اشتراک شدند- این امر درگذشته خیلی دشوار می بود. دوتن از این نمایندگاه درکنفرانس صحبت کردند ، البته به هرکدام از آنها دودقیقه درنظرگرفته شده بود. عبدالله عبدالله رئیس اجرائیه درکنار مقامات سازمان ملل متحد، بریتانیان وسایر حکومت ها، تقریبا برای دو ساعت با این نمایندگان و 10 نماینده از انجوها، دیدار و ملات نمود تا به نگرانی ها و نظریات آنها، گوش فرادهد.
این موارد ممکن پیروزی ها و موفقیت های کوچکی به نظر برسند ، اما برای دستیابی به هرکدام ازآنها خیلی تلاش و مبارزه صورت گرفته است.
اما کنفرانس، یاس ها و نا امیدی هایی را نیز به دنبال داشت. توافق نامه نا خوشایندی که چند روز پیش بین اتحادیه اروپا و أفغانستان جهت تسهیل ردمرز و اخراج مهاجرین أفغان از اروپا، امضا شده بود، این کنفرانس را تحت الشعاع قرار داد. این توافقنامه حکومت أفغانستان را متعهد می سازد که تعداد غیر محدود أفغان هایی را که پس از رد شدن پناهندگی آنها به کابل رد مرز می شوند، بپذیرد.
گروه های جامعه مدنی همیشه شاهد خطرات وبد بختی هایی است که درانتظار رد مرز شدگان درافغانستان می باشد. آنها همچنان شاهد ظرفیت محدود خانواده ها وحکومت افغانستان درفراهم سازی کمک به این طبقه از افراد می باشد. یکی از جالب ترین لحظات کنفرانس این بود که دوتن از سخنگویان جامعه مدنی درآخرین لحظه سخنرانی شان را که درکنفرانس ایراد می کردند، با عجله دوباره نویسی کردند. این سخنرانان به صورت آشکار با معامله و توافق دولت بالای این موضوع مخالفت نشان دادند ؛ شجاعت آنها درانتقاد آشکار و برملا از این توافق نشانه مهمی برای دونران بود که سازمان های جامعه مدنی هزینه انسانی این توافق غیرعاقلانه را زیر نظرخواهند داشت و این هزینه انسانی را برملا و افشا خواهند کرد.
خبرهای بد دیگری نیز بود. برعلاوه تعهدات دونرها ، برآیند اصلی دیگر این کنفرانس معیارها و اهدافی بود که حکومت افغانستان دربرابر دریافت 15.2 میلیارد دالر متعهد به رعایت و دستیابی به آنها گردید. این معیارها و اهداف تمرکز رئیس جمهور غنی بالای انکشاف اقتصادی را منعکس می سازند اما گام های جدی و مستحکم درزمینه های مهم مانند حقوق بشر، استخراج بی رویه معادن و کاهش فساد، درنظر گرفته نشده اند. سه معیار و هدف به حقوق زنان مربوط می شود، اما برای تطبیق و عملی شدن آنها به جلسات محاکم اختصاصی و تعداد بیشتر کارمندان دولتی زن، ضرورت است. این معیار ها و اهداف به سوالات سختی مانند این که آیا زنان در مذاکرات صلح اشتراک می نمایند یا خیر و این که چه تعداد از مرتکبین خشونت علیه زنان مورد تعقیب عدلی قرار می گیرند، پاسخی ارائه نمی کنند.
بسیاری از نمایندگان جامعه مدنی این إحساس را داشتند که انگیزه تلاش های حکومت دراظهارعلاقه وهمکاری با آنها، این است که حکومت میخواهد طوری به نظر برسد که با مردم مشوره می کند. چیزی که نیاز است خواست واقعی برای همکاری می باشد. نمایندگان جامعه مدنی از داکترعبدالله خواستار دسترسی رسمی بیشتر به حکومت به شمول مجراهایی منظم و مداوم گفتگو شدند؛ وی وعده داد که روی موضوع فکر می کند.
زمستان طولانی و سختی را در أفغانستان پیش رو داریم . نمایندگان جامعه مدنی که شاهد روزمره رنج و مشکلات مردم در کلبه ها و قریه جات می باشند، اکثرا تنها افرادی هستند که درمحافل و مجالس بزرگ مانند کنفرانس بروکسل آماده شکستن تشریفات هستند و درمورد وخیم بودن أوضاع صحبت و اظهار نظر می کنند.
دربرکسل، برای جامعه مدنی فرصتی مهیا گردید که بتواند صدا و فریاد های شان را بلند کنند. آنها نیاز دارند که برای حفظ همین فرصت و دریچه بیشتر تلاش کنند ، یا حتی بیشتر و بیشتر مبارزه کنند دریچه فرصت هارا بیشتر بازی کنند. زندگی بسیاری از مردم به تلاش های آنها دراین راستا، وابسته می باشد.
حکومت أفغانستان نیاز به تلاش بیشتر دارد تا بتواند جامعه مدنی را به یک شریک و همکار واقعی تبدیل نماید. درضمن، دونرها باید به دیدگاهی که سازمان های جامعه مدنی از وضعیت واقعی درافغانستان، دارند ، ارزش قایل شوند.
