(نیویارک) - دیده بان حقوق بشر امروز گفت که مقامات طالبان در چندین ولایت در سراسر افغانستان ساکنان را به طور اجباری آواره کرده اند تا زمین های شان را بین هواداران خود تقسیم کنند. بسیاری از این موارد کوچ اجباری جوامع شیعه هزاره و همچنین افرادی که با دولت سابق مرتبط هستند را به عنوان نوعی مجازات جمعی هدف قرار داده است.
در اوایل اکتبر 2021، طالبان و شبه نظامیان وابسته به آنان صدها خانواده هزاره را از ولایت جنوبی هلمند و ولایت شمالی بلخ به زور بیرون کردند. این امر به دنبال اخراج قبلی از ولایات دایکندی، ارزگان و قندهار انجام شد. از زمان روی کار آمدن طالبان در ماه آگست، طالبان به بسیاری از هزاره ها و دیگر ساکنان این پنج ولایت گفته اند که خانه ها و مزارع خود را ترک کنند، در بسیاری از موارد فقط با چند روز پیش اطلاع دهی و بدون اینکه به ساکنان برای ارائه مطالبات قانونی شان نسبت به زمین فرصتی بدهند. یک تحلیلگر سیاسی سابق سازمان ملل متحد گفت که اخطارهای تخلیه را دیده است که به ساکنان می گوید در صورت عدم رعایت آنها، "نسبت به عواقب آن حق شکایت ندارند."
پتریشیا گاسمن، مسؤل بخش آسیا در دیده بان حقوق بشر گفت: "طالبان هزاره ها و دیگران را بر اساس قومیت یا عقاید سیاسی آنان به اجبار اخراج می‌کنند تا به طرفداران طالبان پاداش دهند." "این موارد اخراج، با تهدید به استفاده از زور و بدون هیچ گونه روند قانونی، سوء استفاده های جدی اند که مصداق مجازات جمعی می‌باشند."
رسانه ها گزارش داده اند که ساکنان هزاره ولسوالی قبت الاسلام مزارشریف در ولایت بلخ گفته اند که افراد مسلح محلی از مردمان کوشانی یکجا با نیروهای امنیتی محلی طالبان خانواده ها را مجبور به ترک می‌کنند و تنها سه روز به آنها فرصت داده اند. مقامات طالبان ادعا کردند که این اخراج ها بر اساس حکم محکمه صورت گرفته است، اما ساکنان اخراج شده ادعا می کنند که آنها از دهه 1970 مالک زمین بوده اند. اختلافات بر سر ادعاهای متناقض ناشی از جنگ قدرت در دهه 1990 به میان آمده است.
باشندگان ولسوالی نومیش در ولایت هلمند به دیده بان حقوق بشر گفته اند که طالبان در اواخر ماه سپتامبر طی نامه ای به حداقل 400 خانواده دستور خروج آنها را صادر کرده اند. با توجه به زمان اندک، خانواده ها نتوانستند وسایل خود یا حاصل کشت خود را بردارند. یکی از ساکنان گفت که طالبان شش مرد را که سعی داشتند دستور را به چالش بکشند، بازداشت کردند. چهار نفر همچنان در بازداشت هستند.
یکی دیگر از ساکنان گفت که در اوایل دهه 1990، مقامات محلی زمین های وسیعی را بین اقوام و طرفداران خود تقسیم کردند که تنش بین جوامع قومی و قبیله ای را تشدید کرد. طرح ادعای مالکیت بر زمین بستگی به این داشت که چه کسی در قدرت بود، و کسانی ادعاهای شان در تصمیمات قبلی شکست خورده بود، اکنون از طالبان خواسته اند تا از ادعاهای آنها حمایت کنند. یکی از فعالان هلمند گفت که این دارایی در میان اعضای طالبان که دارای مناصب رسمی هستند، توزیع می شود. وی گفت: آنها "زمین و دیگر املاک عمومی را می خورند" و در اختیار نیروهای خود قرار می دهند.
بیشترین جابجایی ها در 15 روستای ولایت های دایکندی و ارزگان رخ داده است، جایی که طالبان در ماه سپتامبر دست کم 2800 نفر از ساکنان هزاره را بیرون کردند. خانواده ها به سایر ولسوالی ها کوچیدند و اموال و محصولات خود را جا گذاشتند. یکی از ساکنان سابق می گوید: "پس از تسلط طالبان، نامه ای از طالبان دریافت کردیم که به ما اطلاع می داد که باید خانه های خود را ترک کنیم زیرا زمین ها مورد اختلاف است. چند نماینده نزد مقامات ولسوالی رفتند تا از آنها بخواهند در زمینه تحقیقات کنند اما حدود پنج نفر از آنها دستگیر شدند." دیده بان حقوق بشر نتوانست دریابد که آیا آنها آزاد شده اند یا خیر.
این ساکن سابق می افزاید که طالبان در جاده های خارج از روستاها ایست بازرسی ایجاد کرده اند و "اجازه نمی دهند کسی حتی محصولات خود را با خود ببرد". پس از پوشش رسانه ای اخراج ها، مقامات طالبان در کابل دستور تخلیه برخی از روستاهای دایکندی را پس گرفتند، اما تا 20 اکتبر، هیچ ساکنی به آنجا بازنگشته بود.
در ولایت قندهار در اواسط سپتامبر، طالبان سه روز به ساکنان یک مجتمع مسکونی متعلق به دولت مهلت دادند تا آنجا را ترک کنند. این ملکیت ها توسط دولت قبلی به کارمندان دولت تقسیم شده بود.
حقوق بین الملل اخراج اجباری را که به عنوان حذف دائم یا موقت افراد، خانواده ها یا جوامع بر خلاف میل آنها از خانه یا سرزمین شان، بدون دسترسی به اشکال مناسب حمایت قانونی یا سایر حمایت ها تعریف شده است، ممنوع می کند.
هزاره ها اکثراً قومیتی از مسلمانان شیعه هستند که در دهه 1990 هدف کشتار جمعی و سایر نقض های جدی حقوق بشر توسط نیروهای طالبان قرار گرفتند. آنها از بیش از 100 سال پیش به اینسو با تبعیض و سوء استفاده دولت های افغانستان یکی پس از دیگری مواجه بوده اند.
اخراج اجباری در افغانستان در زمانی رخ می دهد که به دلیل خشکسالی، مشکلات اقتصادی و درگیری ها این کشور رقم بلند آوارگان داخلی را دارد و 665،000 نفر تازه در سال 2021 حتی قبل از تسلط طالبان آواره شده اند. در کل حدود چهار میلیون نفر در کشور آواره شده اند.
گاسمن گفت: "آواره کردن خانواده ها در هنگام برداشت حاصل و درست قبل از شروع زمستان بسیار ظالمانه است. “طالبان باید اخراج اجباری هزاره ها و دیگران را متوقف کند و در مورد اختلافات بر سر زمین طبق قانون و یک روند عادلانه تصمیم گیری کند."
