ایران

در سال 2008 دولت محمود احمدی نژاد به بهره برداری از "امنیت ملی" برای توجیه خاموش کردن دگراندیشان ادامه داد. در این سال شاهد افزایش شدید دستگیری فعالان سیاسی، افراد دانشگاهی و دیگران به دلیل استفاده مسالمت آمیز از حق آزادی بیان و انجمنها بوده ایم. گزارش های متعددی از شکنجه و آزار این بازداشت شدگان منتشر شده است. قوه قضائیه که به آیت الله علی خامنه ای پاسخگو است، همراه با وزارت اطلاعات همچنان مسئول بسیاری از موارد نقض حقوق بشر هستند. تعداد اعدام ها نیز در سال 2008 بطور قابل توجهی افزایش یافت.

آزادی بیان و اجتماعات

مقام های ایران با زندانی کردن روزنامه نگاران و کنترل شدید فعالیت های انتشاراتی و دانشگاهی آزادی بیان و عقیده را بطور سیستماتیک سرکوب می کنند. بسیاری از روزنامه نگارانی که در سال 2008 دستگیر شدند، بدلیل پوشش خبری مسائل مربوط اقلیت های قومی و فعالیت های مرتبط با جامعه مدنی هدف قرار گرفتند. شورای امنیت ملی به روزنامه نگاران بطور رسمی و غیررسمی هشدار داده از پوشش موضوعاتی نظیر نقض حقوق بشر و اعتراضات اجتماعی خودداری کنند. معدود روزنامه های مستقل باقی مانده نیز شدیدا خودسانسوری می کنند.

بسیاری از نویسندگان و روشنفکرانی که زندانی نشده اند نیز یا از کشور رفته اند و یا از انتقاد خودداری کرده اند. حکومت ایران اساتید منتقد دانشگاه را اخراج و یا مجبور با بازنشستگی زودهنگام می کند. این روند در طی سال 2008 تشدید شد. دانشگاه های دولتی نیز اخیرا مانع از ثبت نام برخی دانشجویان فعال سیاسی برای ترم آینده شده و با اعمال فشار بر انجمن های دانشجویی و حامیانشان انتقادات آنها از حکومت را خاموش می کنند.

مسئولین در طی سال 2008 به آزار روزنامه نگاران دانشجو و اینترنتی ادامه دادند. حکومت بطور سیستماتیک وبسایتهای ایرانی و خارجی حاوی اخبار و تحلیلهای سیاسی را فیلتر می کند. دولت احمدی نژاد هیچ تساهلی در مقابل اعتراضات و اجتماعات مسالمت آمیز از خود نشان نمی دهد. نیروهای امنیتی در سال 2008 بیش از یکصد فعال دانشجو را دستگیر کردند. اغلب آنها بدون اطلاع خانواده هایشان دستگیر شده اند.

جامعه مدنی

حکومت فشار خود بر سازمان های جامعه مدنی طرفدار حقوق بشر و آزادی بیان را با محدود کردن فعالیت هایشان و ممانعت از خروج فعالان تشدید کرده است. این موارد شامل کانون مدافعین حقوق بشر تحت ریاست شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل در سال 2003 و نیز انجمن روزنامه نگاران ایران می شود. در دوم اکتبر خبرگزاری رسمی ایران به خانم عبادی که منتقد علنی حکومت و وکیل مدافع پرونده های سیاسی و حقوق بشری زیادی است، هشدار داد از "تساهل حکومت سوء استفاده" نکند. وزارت خارجه مالزی زیر فشار دولت ایران بنیاد صلح بین المللی را مجبور به لغو کنفرانس اکتبر 2008 کرد. خانم عبادی قرار بود در این کنفرانس شرکت کند. شیرین عبادی اوایل سال 2008 چندین بار تهدید به مرگ شد. وی در واکنش به این تهدیدها اعلام کرد اگر صدمه ای به او وارد شود دولت ایران مسئول خواهد بود. مسئولین پس از آن قول دادند امنیت او را تضمین کنند.  

مقام های اطلاعاتی حکومت محمد صادق کبودوند روزنامه نگار و فعال حقوق بشر در استان کردستان را مجبور کردند سازمان غیردولتی خود، "دفاع از حقوق بشر در کردستان" را تعطیل کند و سپس در ژوئیه 2007 او را دستگیر کردند. وی در ژوئن 2008 به جرم اقدام علیه امنیت ملی و تبلیغ علیه حکومت به 11 سال زندان محکوم شد.

قوانین کیفری و مجازات مرگ بزهکاران

قوانین ایران مجازات مرگ برای افرادی که به سن بلوغ می رسند را مجاز می داند. این قوانین سن بلوغ را برای دختران 9 سال و برای پسران 15 سال تعیین کرده است. تا هنگام نگارش این گزارش، ایران تنها کشوری است که در سال 2008 بزهکاران را اعدام کرده است. این کشور شش نفر را به دلیل ارتکاب جرم در هنگامی که کمتر از 18 سال داشتند، اعدام کرده است. اعدام 26 نفر از 32 بزهکاری که گفته می شود از سال 2005 تاکنون در جهان انجام شده در ایران صورت گرفته است. بر اساس منابع متعدد حداقل 130 بزهکار دیگر در ایران در انتظار مجازات مرگ هستند. بسیاری از این موارد پس از محاکمات غیرعادلانه صورت گرفته و نحوه انجام این اعدام ها گاه حتی ناقض قوانین ایران بوده است. برای نمونه خانواده ها و وکلای برخی از این افراد 48 ساعت پیش، از اجرای حکم مطلع نشده اند.

در 4 اوت 2008 قوه قضائیه حکم سنگسار چهار نفر را لغو کرد. سخنگوی قوه قضائیه خبر از بررسی مجدد همه احکام سنگسار داده است. اما قوانین کیفری ایران همچنان سنگسار کردن را مجاز می داند.

حقوق زنان

حکومت سرکوب فعالان حقوق زنان را در سال 2008 تشدید کرد و ده ها زن را مشمول حبس های خودسرانه، ممنوعیت خروج از کشور و آزار و اذیت های دیگری کرد. در ژوئن گذشته هشت فعال حقوق زنان در جریان بزرگداشت نشست سال 2006 حقوق زنان که مورد حمله پلیس قرار گرفته بود، دستگیر شدند. در ماه اکتبرعشا مومنی دانشجوی ایرانی آمریکایی در جریان تحقیق در مورد حقوق زنان ایران، توسط پلیس دستگیر و برای سه هفته در زندان اوین تهران بسر برد. مامورین امنیتی کامپیوتر و مصاحبه های او با فعالان حقوق زنان را مصادره کردند. در همان ماه مامورین امنیتی به سوسن طهماسبی، از رهبران کمپین یک میلیون امضا، اجازه ندادند سوار هواپیما شود و بدون هیچ اتهامی گذرنامه او را مصادره کردند. قوه قضائیه زنان فعال در این کمپین را به دلیل "ایجاد اغتشاش در افکار عمومی،" "تبلیغ علیه نظام،" و انتشار کذب از طریق انتشار اخبار دروغ" تحت تعقیب قرار داده است.

در ماه سپتامبر یک دادگاه تجدید نظر احکام حبس و شلاق دو فعال حقوق زنان بنام های معصومه ضیا و مرضیه مرتاضی لنگرودی را به دلیل شرکت در تظاهرات سال 2006 علیه حقوق نابرابر تایید کرد. چهار زن دیگر نیز پیش از آن به دلیل انتشار مقالاتی در وبسایتهای فمینیستی دستگیر و هر یک به شش ماه زندان محکوم شدند.

در ژانویه 2008 مسئولین مریم حسین خواه و جلوه جواهری را که به دلیل "اغتشاش در افکار عمومی" و "انتشار کذب" دستگیر شده بودند از زندان اوین آزاد کردند. دو فعال دیگر بنام های روناک صفازاده و حنا عبدی به اتهام "به خطر انداختن امنیت ملی" همچنان در سنندج در حبس هستند. آن ها پیش از دستگیری، اعضای فعال انجمن زنان کردستان آذرمهر بودند. این انجمن برای ظرفیت سازی در بین زنان کردستان ایران اقدام به برپایی کارگاه های آموزشی می کند.

اقلیت ها

اقلیت های قومی و دینی ایران مورد تبعیض و در برخی موارد تحت آزار قرار می گیرند. حکومت در استان های آذربایجان و کردستان فعالیت های سیاسی و فرهنگی افراد آذری و کرد را محدود می کند. این محدودیتها شامل سازمان های غیردولتی که به موضوعات اجتماعی می پردارند می شود. حکومت همچنین ترویج فرهنگ و زبان اقلیت ها را محدود می کند. برای نمونه در 10 سپتامبر مامورین لباس شخصی وزارت اطلاعات 19 فعال فرهنگی آذری و چهره دانشگاهی را در جریان یک جشن خصوصی در ماه رمضان دستگیر و در زندان اوین بازداشت کردند. حکومت ایران آنها را متهم به حمایت از گروه های مخالف مسلح و اقدام علیه امنیت ملی می کند.

در 30 سپتامبر مولوی عبدالحمید یکی از روحانیون برجسته سنی در ایران گفت اگر حکومت به مشکلات اهل سنت از جمله تبعیض هایی که علیه آنها اعمال می شود رسیدگی نکند، بعید است آنها در انتخابات ریاست جمهوری سال 2009 شرکت کنند. انتقادات عبدالحمید از حکومت شامل این موارد می شود: اعدام دو روحانی سنی در زاهدان در سال 2008، ترور دو روحانی سنی در کردستان، تخریب مدرسه سنی ابوحنیفه در نزدیکی زاهدان، دستگیری 11 روحانی سنی معترض به این تخریب و نیز تلاش های سیستماتیک برای برکناری شهروندان سنی مذهب از مشاغل دولتی.

حکومت همچنان مانع از عبادت علنی و فعالیت های دینی جامعه بهائیان می شود. در 14 ماه می نیروهای امنیتی شش تن از رهبران بهایی و اعضای گروه هماهنگی ملی بهائیان را بدون تفهیم اتهام دستگیر و به زندان اوین فرستادند. یکی از اعضای این گروه در 5 مارس دستگیر شد. تا هنگام نگارش این گزارش این هفت تن در بازداشت بسر می برند.

اچ آی وی/ ایدز

در اواخر ژوئن نیروهای امنیتی آرش و کامیار علایی را که بدلیل خدماتشان در زمینه پیشگیری و معالجه ایدز در ایران و جامعه جهانی مشهورهستند، بدون هیچ اتهامی بازداشت کردند. تا هنگام نگارش این گزارش این دو همچنان در بازداشت بسر می برند. برادران علایی برای بیش از 20 سال در زمینه مسائل مربوط به گسترش ویروس اچ آی وی / ایدز فعال بوده و این موضوع را در دستور کار سیاست های ملی بهداشتی قرار داده اند.

بازیگران کلیدی بین المللی

در سال 2008 برنامه اتمی ایران همچنان در صدر مباحث و سیاست های بین المللی قرار داشت و به این ترتیب ضرورت بررسی نقض حقوق بشر در این کشور را تحت الشعاع قرار داد.  در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد گفتگوهای انتقادی بین غرب و حکومت ایران بطور کامل متوقف شد. اتحادیه اروپا متعهد شده پیشرفت در همکاری بیشتر با ایران را منوط به احترام این کشور به حقوق بشر کند. اما این تعهد تاثیر ناچیزی داشته است. شورای امنیت سازمان ملل متحد از سال 2007 تاکنون سه قطعنامه برای تحریمهای اقتصادی ایران به دلیل برنامه اتمی این کشور صادر کرده است.

در سال 2008 ایران همچنان به استفاده از آنچه "تهدید خارجی" می خواند بعنوان بهانه ای برای سرکوب جامعه مدنی و بی اعتنایی به اعتراضات وسیع داخلی و بین المللی به نقض حقوق بشر ادامه داد. مقام های این کشور از حمایت لفظی کشورهای غربی بخصوص آمریکا از دگراندیشان و فعالان حقوق بشر بعنوان بهانه ای برای محدود کردن آزادی بیان و اجتماعات در داخل استفاده می کنند.

حکومت ایران از سال 2005 تاکنون به گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد اجازه نداده است به ایران سفر کند تا موارد نقض حقوق بشر را که فعالان، رسانه ها و منابع مستقل گزارش کرده اند بررسی کند.