عالی‌جنابان،
سازمان‌های جامعه‌ی مدنی ملی، منطقه‌ای، و بین‌المللی امضاکننده از دولت شما تقاضا دارند از قطعنامه‌ی A/C.3/73/L.42 درباره‌ی حفاظت از حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران که در چارچوب هفتاد و سومین جلسه‌ی مجمع عمومی سازمان ملل به کمیته‌ی سوم ارائه شده است حمایت کنید. این قطعنامه‌ی سالانه فرصتی برای مجمع عمومی فراهم می‌کند تا نقض‌های حقوق بشر در ایران در سال گذشته و بسیاری از دیگر نگرانی‌های حقوق بشری نادیده گرفته شده در این کشور، همان طور که به تفصیل در گزارش‌های اخیراً منتشر شده توسط دبیر کل سازمان ملل و گزارشگر ویژه‌ی وضعیت حقوق بشر در ایران آمده است را ارزیابی کند، و پیشنهادهایی کلیدی به دولت ایران ارائه می‌کند تا بتواند تعهدات حقوق بشری ملی و بین‌المللی‌اش را بهتر پیاده کند.
ما این ارزیابی دبیر کل را تکرار می‌کنیم که امسال، پس از موج اعتراضاتی که در دسامبر ۲۰۱۷ در سراسر ایران رخ داد و در ۲۰۱۸ ادامه داشت ایران «شاهد شدت گرفتن سرکوب معترضان، روزنامه‌نگاران، و کاربران شبکه‌های اجتماعی بود.» مقامات ایران با زندانی کردن صدها نفر بنا به اتهامات مبهم و موسع امنیت ملی به سرکوب حقوق آزادی بیان، انجمن و تجمع مسالمت‌آمیز شدت بخشیده‌اند. افراد هدف گرفته شده شامل معترضان سیاسی، روزنامه‌نگاران، کارکنان رسانه‌های آنلاین، دانشجویان، فیلمسازان، موسیقی‌دان‌ها، و نویسندگان، و همین طور مدافعان حقوق بشر از جمله فعالان حقوق زنان، فعالان حقوق اقلیت‌ها، فعالان محیط زیستی، فعالان کارگری، فعالان علیه مجازات اعدام، وکلا، و افرادی بوده‌اند که در راه حقیقت‌یابی، عدالت، و غرامت برای اعدام‌های دسته‌جمعی و سر به نیست کردن‌های دهه‌ی ۱۹۸۰ تلاش می‌کنند. در تحولی نگران‌کننده، مقامات ایرانی امسال دست به دستگیری خودسرانه‌ی وکلای فعالان جامعه‌ی مدنی و افراد متهم‌شده بابت دلایل سیاسی و بازداشت، پیگرد، و زندانی کردن آنها به اتهامات کیفری جعلی زدند. مقامات قضایی از دسترسی بازداشت‌شدگان متهم به اتهامات مرتبط با امنیت ملی به وکیل منتخب، مخصوصاً در دوران بازپرسی، امتناع کرده‌اند.
قطعنامه همچنین قدم‌های مثبت برداشته شده توسط دولت را به رسمیت می‌شناسد؛ از جمله پیاده‌سازی اصلاحیه‌ای به قانون مواد مخدر کشور که منجر به اجرای اعدام‌های کمتری در کشور برای جرم‌های مرتبط با مواد مخدر شده است.
با وجود این، استفاده‌ی گسترده‌ی ایران از مجازات اعدام موجب نگرانی جدی است. قانون ایران همچنان مجازات اعدام را برای محدوده‌ی گسترده‌ای از جرایم قاچاق مواد مخدر حفظ کرده است. همچنین ایران به استفاده از مجازات اعدام برای جرایم با تعریف مبهم مثل «محاربه با خدا» و «افساد فی الارض» ادامه می‌دهد که قابل برابرسازی با جرایم کیفری شناخته‌شده‌ی بین‌المللی نیستند. مجازات اعدام همچنین برای اعمالی مثل بعضی از روابط جنسی با همجنس و روابط جنسی خارج از ازدواج باقی مانده است که حتی نباید به عنوان جرم شناخته شوند. ضمناً قانون کیفری همچنان سنگسار را به عنوان یک شیوه‌ی اعدام می‌پذیرد.
همچنین ادامه‌ی استفاده‌ی ایران از مجازات اعدام برای افرادی که در زمان ارتکاب جرم زیر ۱۸ سال سن داشته‌اند عمیقاً مایه‌ی نگرانی است. با وجود محکومیت‌های مکرر نهادهای سازمان ملل، تا این روز در سال ۲۰۱۸، مقامات ایران حداقل ۵ نفر را اعدام کرده‌اند که در زمان ارتکاب جرمی که به خاطرش محکوم شده‌اند زیر ۱۸ سال سن داشته‌اند. به گفته‌ی عفو بین‌الملل، حداقل ۸۵ نفر دیگر در صف اعدام قرار دارند و عدد واقعی ممکن است بسیار بالاتر باشد.
این عمل ترسناک نقض آشکار تعهدات حقوق بشری ایران تحت کنوانسیون حقوق کودک و میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی و همچنین تحت حقوق عرفی بین‌الملل است و نیازمند اقدام فوری دولت‌های عضو سازمان ملل است.
ما، به عنوان بازیگران جامعه‌ی مدنی، باور داریم که تعامل مداوم سازمان ملل برای فشار به ایران برای انجام اصلاحات به تأخیر افتاده و احترام به حقوق بشر همگان در کشور لازم است. دبیر کل و گزارشگر ویژه مکرراً تأکید کرده‌اند که قوانین، سیاست‌ها، و اقدامات گوناگونی در ایران همچنان حقوق بنیادین مردم ایران، از جمله حق زندگی، آزادی از شکنجه و دیگر بدرفتاری‌ها، محاکمه‌ی عادلانه، آزادی مذهب یا باور، اجرای مسالمت‌آمیز آزادی بیان(آنلاین و آفلاین)، انجمن و تجمع، و برخورداری برابر همه از آموزش، بهداشت، و اشتغال را نقض می‌کنند.
خشونت و تبعیض، در قانون و عمل، علیه افراد بر پایه‌ی جنسیت، دین، باور، قومیت، زبان، عقیده‌ی سیاسی، گرایش جنسی و هویت جنسیتی، و دیگر زمینه‌هایی که در جهان تحت حقوق بین‌الملل غیرمجاز شناخته می‌شوند، همچنان گسترده است و با قوانین، سیاست‌ها، و اقدامات دولت مجوز پیدا می‌کند.
زنان و دختران تبعیض‌های فراگیری در قانون و عمل تجربه می‌کنند، و علیه اقدامات ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز از جمله خشونت خانگی، تجاوز در چارچوب ازدواج، ازدواج در سنین پایین و ازدواج اجباری، و حجاب اجباری، از محافظت خاصی برخوردار نمی‌شوند.
به علاوه، از آزار و اذیت بهایی‌ها کاسته نشده است. دیگر اقلیت‌های دینی مثل مسیحی‌شدگان، یارسان(اهل حق)، و مسلمانان سنی با تبعیض‌های نظام‌مند روبه‌رو هستند. امسال مقامات دست به سرکوب شدید دراویش گنابادی زده‌اند و صداها نفر را دستگیر و با شکنجه و دیگر بدرفتاری‌ها روبه‌رو کرده‌اند، و بعد از محاکماتی به شدت ناعادلانه بیش از ۲۰۰ نفر را به زندان‌های طولانی، شلاق، تبعید داخلی، ممنوع‌الخروجی، و یا ممنوعیت عضویت در گروه‌های اجتماعی و سیاسی محکوم کرده‌اند. فعالان اقلیت‌های قومی، از جمله عرب‌ها، بلوچ‌ها، کردها و ترک‌های آذربایجانی با الگوهای گسترده‌ی آزار و نقض جدی حقوقشان روبه‌رو بوده‌اند.
علاوه بر این، ایران تا حد زیادی از پیاده کردن پیشنهادهای کلیدی نهادهای حقوق بشری سازمان ملل خودداری کرده است. برای مثال، شکنجه و دیگر بدرفتاری‌ها در زمان دستگیری و در بازداشت، از جمله حبس انفرادی بلندمدت، به شکلی گسترده و با مصونیت قضایی کامل ادامه دارند. مقامات قضایی همچنین به تحمیل و پیاده کردن احکامی ادامه می‌دهند که شامل مجازات‌هایی ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز می‌شوند، از جمله شلاق زدن و قطع عضو، که شکنجه شناخته می‌شوند.
همکاری با سازوکارهای حقوق بشری سازمان ملل کافی نیست. تعامل دولت با این نهادها، از جمله گزارشگر ویژه‌ی سازمان ملل درباره‌ی وضعیت حقوق بشر در ایران سرسری بوده است. با وجود صدور دعوتنامه‌ای پابرجا برای رویه‌های ویژه‌ی سازمان ملل در ۲۰۰۲ از سوی دولت و ده‌ها پیشنهادیه‌ی سازمان ملل که خواهان همکاری دولت با آنها شده‌اند، درخواست‌های منتظر اقدام برای بازدید از کشور برای ۱۰ رویه‌ی موضوعی بی‌پاسخ مانده‌اند. از سال ۲۰۰۵ هیچ رویه‌ی ویژه‌ای اجازه‌ی بازدید از ایران را نیافته است. علاوه بر این، افراد، از جمله مدافعان حقوق بشر، بر پایه‌ی تماس‌های واقعی یا برداشت از تماس با نهادهای سازمان ملل با برخورد مواجه شده‌اند.
ادامه‌ی توجه جامعه‌ی بین‌المللی لازم است تا تضمین کند که ایران به تعهدات حقوق بشری بین‌المللی‌اش پایبند باقی می‌ماند. با حمایت از قطعنامه‌ی A/C.3/73/L.42، مجمع عمومی سیگنالی قوی به مقامات ایران می‌فرستد مبتنی بر این که ارتقا و احترام به حقوق بشر یک اولویت است و انتظار بهبودهای واقعی و محسوس وضعیت برای تضمین کرامت ذاتی همه‌ی ساکنان ایران می‌رود.
بنیاد برومند
همه حقوق بشر برای همه در ایران
عفو بین‌الملل
عرصه سوم
Article 18
ARTICLE 19
اصل ۱۹
اتحادیه‌ی حقوق بشر کردستان ایران-ژنو
انجمن دفاع از حقوق بشری آذربایجانی‌ها در ایران
گروه حقوق بشر بلوچستان
مؤسسه‌ی قاهره برای مطالعات حقوق بشر
مرکز آتش‌بس برای حقوق شهروندان
کمپین حقوق بشر ایران
مرکز حامیان حقوق بشر
شبکه‌ی بین‌المللی حقوق کودک(CRIN)
سیویکوس: اتحاد جهانی برای مشارکت شهروندی
حقوق بشر کنکتاس
با هم علیه مجازات اعدام(ECPM)
مرکز خلیج برای حقوق بشر
فعالان حقوق بشر در ایران(HRAI)
دیده‌بان حقوق بشر
ایمپکت ایران
فدراسیون بین‌المللی حقوق بشر(FIDH)
اتحادیه‌ی بین‌المللی همجنس‌گرایان، دوجنسیتی‌ها، تراجنسیتی‌ها و بیناجنس‌ها(ILGA)
جنبش بین‌المللی علیه همه‌ی اشکال تبعیض و نژادپرستی
سرویس بین‌المللی حقوق بشر
حقوق بشر ایران
مرکز اسناد حقوق بشر ایران
سازمان دگرباشان ایران(IRQO)
عدالت برای ایران
شبکه‌ی حقوق بشر کردستان
گروه بین‌الملل حقوق اقلیت‌ها
اقدام بین‌الملل آوت‌رایت
بنیاد سیامک پورزند
اسمال مدیا
مدافعان حقوق بشر
متحد برای ایران
ائتلاف بین‌المللی علیه مجازات اعدام
شش رنگ(شبکه‌ی لزبین‌ها و تراجنسیتی‌های ایران)
