استرالیا: بدرفتاری‏ها ‏و بی‏عدالتی‏های ‏اسفناک، غفلت و مسامحه نسبت به پناهندگان ساکن نائورو

Click to expand Image

 

(سیدنی) – امروز سازمان‏های ‏دیده بان حقوق بشر و عفو بین‏الملل ‏‏اعلام کردند در حدود 1200 مرد، زن، و کودک که به استرالیا پناهنده شده بودند و با زور به جزیرۀ دور افتادۀ نائورو در اقیانوس آرام منتقل شده اند، از خشونت و بی عدالتی شدید، رفتارهای غیر انسانی و بی توجهی نسبت به وضعیت دشوارشان رنج می‏برند. به نظر می‏رسد که قصور دولت استرالیا در توجه به این بدرفتاری‏ها ‏سیاستی تعمدی است تا پناهجویان دیگر را از سفر با کشتی به این کشور منصرف نماید.

پناهندگان و پناهجویان ساکن نائورو که اکثر آنها را سه سال است در این جزیره نگاه داشته‏اند‏‏ مرتباً با غفلت و بی‏توجهی کارکنان بهداشتی و خدمات دیگر که توسط دولت استرالیا استخدام شده‏اند، و نیز با حملات بدون مجازات افراد بومی نائورو مواجه هستند. این افراد به دفعات دچار تأخیرهای بی دلیل و محرومیت از مراقبت‏های ‏پزشکی حتی در وضعیت‏های ‏مهلک و بحرانی شده‏اند. بسیاری از آنان از مشکلات روانی حادّ رنج می‏برند و دچار ناامیدی شدید شده‏اند – اقدام به خود آزاری و خودکشی در میان این افراد غالباً مشاهده می‏شود. همۀ آنها مدت زمان درازی است که با آینده‏ای نامعلوم روبرو هستند.

آنا نیستات، مدیر ارشد تحقیقات در سازمان عفو بین‏الملل ‏‏که رهبری تحقیقات در این جزیره برای سازمان مزبور را بر عهده داشت، گفت«خط مشی استرالیا در تبعید پناهجویانی که با کشتی به این کشور می‏رسند، بسیار ظالمانه است. تعداد نادری از کشورها وجود داشته‏اند‏‏ که افرادی را که در جستجوی امنیت و آزادی بوده‏اند‏‏ تعمداً و تا این اندازه دچار رنج و عذاب ساخته‏اند‏‏.»

مقامات استرالیا به خوبی از مظالمی که در نائورو واقع شده است آگاهند. کمیسیون حقوق بشر استرالیا، دفتر کمیسریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان، کمیته‏ای که توسط مجلس سنا منصوب شده، و یک متخصص مستقل که توسط دولت انتخاب شده است، هر یک بسیاری از این روش‏های ‏ناهنجار را برشمرده اند‏‏ و از دولت خواستند برای تغییر این شرایط اقدام نماید. قصور مداوم دولت استرالیا در توجه به مظالمی که تحت نظر آن دولت در نائورو به وقوع پیوسته، قویاً نشانگر این واقعیت است که به کار گرفتن یا نادیده گرفتن اینگونه فجایع،  در واقع سیاست دولت است.

سازمان‏های ‏دیده بان حقوق بشر و عفو بین‏الملل ‏‏اعلام کردند دولت استرالیا با انتقال اجباری پناهندگان و پناهجویان به نائورو، و بازداشت دراز مدت آنها در شرایطی غیر انسانی، محروم نمودن آنها از مراقبت‏های ‏پزشکی مناسب، و نیز سازماندهی امور خود به طُرُقی که سبب بروز آسیب‏های ‏شدید روانی به این افراد شده، حقوق این افراد را در محافظت از آنان در برابر شکنجه و بدرفتاری و بازداشت خودسرانه و برخورداری ایشان از محافظت‏های ‏اساسی نقض نموده است.

مایکل بوچنک، مشاور ارشد حقوق کودکان در سازمان دیده‏بان ‏‏حقوق بشر که اداره تحقیقات در جزیره مزبور برای این سازمان را بر عهده داشت گفت «رفتار شرم آور استرالیا نسبت به پناهندگان ساکن نائورو در طی سه سال گذشته تأثیر زیانبار بسیار شدیدی بر وضعیت سلامت این افراد گذاشته است. به نظر می‏رسد که هدف استرالیا در نائورو، رساندن افراد بزرگسال و حتی خردسال به مرحلۀ نابودی روانی از طریق اِعمال آزار و اذیت‏های ‏مداوم به ایشان، است.»

استرالیا و نائورو در رسیدگی به امور پناهجویان نائورو، روش‏های ‏محرمانه شدیدی اعمال می‏کنند و با اکثر درخواست‏هایی ‏که از جانب روزنامه‏نگاران و محققان در باره بازدید از منطقه می‏شود مخالفت می‏ورزند. با وجود این، یک محقق سازمان عفو بین‏الملل ‏‏و یک محقق دیگر از سازمان دیده‏بان ‏‏حقوق بشر در ژوئیه 2016 موفق شدند به طور قانونی وارد نائورو شده و 12 روز در آنجا بمانند. هنگام انجام مراحل رسمی اداری برای ورود به نائورو، از آنها در مورد وابستگی سازمانی ایشان سؤالی نشد. آنها با 84 تن از پناهندگان و پناهجویان از کشورهای ایران، عراق، پاکستان، سومالی، بنگلادش، کویت، و افغانستان، و از جمله با کردهای فاقد تابعیتی که در ایران و عراق به سر برده بودند، مصاحبه کردند.29 تن از این افراد را زنان تشکیل می‏دادند. پنج دختر و چهار پسر نیز در میان آنان بودند. محققان همچنین با چندین تن از ارائه دهندگان خدمات که علی رغم آنکه خطر اتی از جهت تعقیب قانونی به دلیل اطلاع رسانی برای این افراد وجود داشت پذیرفته بودند اخباری را در اختیار محققان قرار دهند، مصاحبه نمودند  .

نائورو جزیره‏ای کوچک و فقیر به مساحت 21 کیلومتر مربع یا هشت مایل مربع می‏باشد که از فرودگاه ملبورن نیز کوچکتر است.جمعیت آن 10,000 نفر است. زمین این جزیره به علت 40 سال استخراج فسفات از معادن آن آسیب دیده و بیشتر آن غیر قابل سکونت و غیر قابل کشت می‏باشد. فرصت‏های ‏کاری کمیاب است و خدمات اولیه از قبیل بهداشت و تحصیل دچار کمبودهای شدید است.

استرالیا از سپتامبر 2012 و بر طبق یک یادداشت تفاهم بین این دو کشور، با اِعمال زور خانواده‏های ‏بچه دار، کودکان بدون سرپرست، و مردان و زنان تنها را به این جزیره انتقال داده است. استرالیا پذیرفت که تمام هزینه‏های ‏مربوط به بازداشت و رسیدگی به امور پناهندگان و پناهجویان در این جزیره را تأمین نماید. دولت استرالیا در سال مالی که در 30 آوریل 2015 به پایان رسید، 415 میلیون دلار استرالیا (معادل 314 میلیون دلار امریکا) را بر روی پروژه نائورو به مصرف رسانده است، یعنی حدود 350,000 دلار امریکا برای هر یک نفر که در آن سال در این جزیره نگاه داشته شده است.

افرادی که به نائورو منتقل شدند در ابتدا در حدود یک سال یا بیشتر در چادرهایی از جنس وینیل در یک بازداشتگاه اسکان داده شدند که «مرکز بررسی منطقه‏ای» نام داشت و دما در داخل این چادرها مرتباً به حدود 45 تا 50 درجه سانتیگراد (113 تا 122 درجه فارنهایت) می‏رسید و باران‏های ‏شدید و سیل به داخل آنها راه می‏یافت.

پناهندگان و پناهجویان شرایط اردوگاه‏ها ‏را «مانند زندان» توصیف کردند به طوریکه چادرهای آنها مرتباً توسط نگهبانان تفتیش می‏شود اقلام «ممنوعه» از جمله غذا و سوزن خیاطی مصادره میشود، زمان استحمام دو دقیقه است و توالت‏ها ‏فوق العاده کثیف هستند.

مرکز بررسی منطقه‏ای توسط یک شرکت خصوصی اداره می‏شود که توسط دولت استرالیا به استخدام درآمده است و عملاً کنترل این اردوگاه را بر عهده داشته و مسئول تضمین سلامت و رفاه پناهجویان محصور شده در آن می‏باشد. مسئولیت موارد نقض حقوق بشر که علیه پناهندگان و پناهجویان ارتکاب یافته، علاوه بر نائورو شامل استرالیا نیز می‏گردد.

به افرادی که دولت‏های ‏استرالیا و نائورو آنها را به عنوان پناهنده تشخیص دهند، عموماً محلی برای زندگی در اردوگاه‏های ‏آزاد و یا در مناطق مسکونی دیگر جزیره داده می‏شود. خانواده‏ها ‏عموماً در واحدهای پیش ساخته یا کانتینرهایی که به خانه تبدیل شده‏اند‏‏ اسکان داده می‏شوند و مردهای مجرد در اطاق‏هایی ‏جای داده می‏شوند که فضای آن فقط به‏اند‏‏ازه یک تختخواب و یک قفسه کوچک است. مصاحبه شوندگان اظهار داشتند در حدود یک سوم 1200 پناهنده و پناهجوی ساکن نائورو در چادرها به سر می‏برند.

نائورو از اکتبر 2015 به پناهجویان، آزادی بیشتری از جهت آزادی آمد و شد در جزیره داده است. این اقدام را تا حد زیادی می‏توان به عنوان پاسخی به دادخواهی‏های ‏انجام شده در استرالیا و به چالش کشیدن این موضوع بوده است که آیا بازداشت پناهجویان امری قانونی است یا خیر تقلی کرد. اما افرادی که در چادرها به سر می‏برند اجازه ندارند تلفن‏های ‏هوشمند با خود به این مرکز بیاورند، دائماً تحت نظر نگهبانان قرار دارند و با محدودیت‏های ‏دیگری از جهت آزادی شخصی شان روبرو هستند.

از جمله آسیب‏هایی ‏که کمیسیون حقوق بشر استرالیا و دفتر کمیسریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان مشاهده کرده‏اند‏‏ این است که بازداشت‏های ‏دراز مدت در وضعیتی رقت بار، سبب تشدید هر چه بیشتر آسیبهای روحی بسیاری از افرادی شده است که قبلاً در کشور خود دچار آزار و اذیت و بی عدالتی شده بودند و در راه رسیدن به استرالیا نیز ضربات ناشی از خطرهای سفر را تحمل کرده بودند.

پناهندگان و پناهجویانی که مصاحبه شدند اظهار داشتند از زمان اقامت در این جزیره، دچار اضطراب‏های ‏شدید شده‏اند‏‏، قادر نیستند بخوابند، دچار حالت‏های ‏روحی متلاطم می‏شوند، از افسردگی‏های ‏طولانی در رنج هستند، و حافظه کوتاه مدتشان دچار فراموشی شده است. کودکان بسترشان را خیس می‏کنند، دچار کابوس می‏شوند، و رفتارهای مخرب و نامناسب دیگر از خود نشان می‏دهند. افراد بزرگسال و خردسال آشکارا از میل و اقدام به خودکشی سخن می‏گویند. اما با وجود همه این دشواری‏ها ‏پناهندگان نائورو هیچگونه کمک و حمایت کافی و یا درمانی برای مشکلات روانی خود دریافت نمی‏‏کنند.

مراقبت‏های ‏بهداشتی برای پناهندگان و پناهجویان در نائورو نیز وضعیتی اسف بار دارد. تجهیزات پزشکی بسیار ابتدایی و مختصر هستند و مراقبت‏های ‏پزشکی تخصصی نیز همیشه فراهم نیستند. خدمات دندانپزشکی تا حد بسیار زیادی فقط به کشیدن دندان محدود می‏شود.

پناهندگان و پناهجویان از تأخیرهای طولانی برای دسترسی به متخصصین پزشکی در وضعیت‏های ‏حاد و بحرانی و یا انتقال به درمانگاه‏هایی ‏در خارج از نائورو برای مراقبت‏هایی ‏که در آنجا میسر نبود، سخن می‏گفتند. بر طبق سیاست‏های ‏جدیدی که اتخاذ شده، افرادی که برای درمان به استرالیا منتقل می‏شوند در اکثر موارد باید بدون اعضاء خانواده خود به استرالیا بروند، که مسلماً تلاشی آشکار برای مجبور ساختن این افراد  به بازگشت به نائورو می‏باشد.

هنگامی که سازمان‏های ‏عفو بین‏الملل ‏‏و دیده‏بان ‏‏حقوق بشر نگرانی‏های ‏خود را در باره مراقبت‏های ‏پزشکی با سازمان بین‏المللی خدمات پزشکی و بهداشتی  که توسط دولت استرالیا برای ارائۀ خدمات پزشکی به نائورو استخدام شده است، مطرح نمودند، مقامات ارشد این سازمان کیفیت بد این خدمات را انکار نمودند.

سازمان‏های ‏عفو بین‏الملل ‏‏و دیده‏بان ‏‏حقوق بشر همچنین نگرانی شدید خود را در مورد امنیت جسمی افرادی که در نائورو نگاه داشته می‏شوند ابراز داشتند. بسیاری از پناهجویان مورد ضرب و شتم و سرقت قرار گرفته بودند. هر یک از زنانی که در مصاحبه شرکت کردند اظهار داشتند نمی‏‏توانند تنها بیرون بروند. آنها گفتند پلیس محلی برای تحقیق در باره حملاتی که نسبت به آنها صورت می‏گیرد، تقریباً هیچگونه اقدامی نمی‏‏کند.

کودکانی که به مدارس محلی می‏روند تعریف کردند که غالباً مورد اذیت و آزار دانش آموزان نائورویی قرار می‏گیرند که به آنها می‏گویند شما باید به کشور خودتان باز گردید. بسیاری از این کودکان به کلی رفتن به مدرسه را کنار گذاشته‏اند‏‏.

برخی از پناهندگان و پناهجویان گفتند آزار و اذیت‏هایی ‏که متحمل شده‏اند‏‏ چاره‏ای برای آنها باقی نگذاشته است جز اینکه بپذیرند یا درخواست نمایند که به کشور خود باز گردند با وجود آنکه در آنجا با مخاطرات واقعی آزار و اذیت و آسیب‏های ‏جدی مواجه خواهند بود.

دولت استرالیا باید فوراً این پناهندگان را مجدداً در استرالیا اسکان دهد و مرکز بررسی‏های ‏نائورو را تعطیل نماید. در طی مدتی که پناهندگان و پناهجویان هنوز در نائورو هستند دولت استرالیا باید  تضمین نماید که آنها از مراقبت‏های ‏پزشکی و روان درمانی با کیفیت بالا برخوردار گردند. نائورو باید به ناظران مستقل حقوق بشر و روزنامه نگاران اجازه دهد تا به این جزیره سفر نمایند و استرالیا نیز باید همین اجازه را در مورد دسترسی داشتن به «مراکز بررسی» پناهجویان صادر نماید.

پنهان کاری

عملیات دولت استرالیا در خارج از این کشور در جزیرۀ نائورو در پس پرده‏ای از مخفی کاری، پنهان شده است و هر دو کشور استرالیا و نائورو تا حد زیادی از افشای اطلاعات به خارج از این جزیره جلوگیری می‏نمایند. تأمین کنندگان خدمات و افراد دیگری که در این جزیره کار می‏کنند اگر هر گونه اطلاعاتی را در مورد وضعیت پناهندگان و پناهجویان ساکن جزیره افشا نمایند بر طبق قانون استرالیا با جرایم کیفری و مجازات‏های مدنی روبرو خواهند شد. نائورو استفاده از فیسبوک را در این جزیره ممنوع نموده است و قوانین مبهمی را در مورد به خطر انداختن نظم عمومی به اجرا گذارده است به طوریکه حقوقدانان نگران هستند این قوانین می‏توانند هر گونه اعتراضی توسط پناهندگان و پناهجویان را جرم تلقی نمایند.

حمله، خشونت جنسی، و مصونیت از مجازات

هر پناهنده و پناهجویی که در مصاحبه شرکت نمود از تهدید و هراس، ایجاد مزاحمت، یا خشونت نسبت به خود یا اعضاء خانواده‏اش توسط بومیان نائورو چه فردی و چه به صورت گروهی خبر می‏داد. مصاحبه شوندگان اظهار می‏کردند حمله کنندگان به آنها دشنام داده و آب دهان بر رویشان پرت می‏کردند، بطری و سنگ به طرف آنها پرتاب می‏کردند، هنگام پیاده روی و یا سوار بر موتور سیکلت،  با اتومبیل به طرفشان ویراژ می‏دادند، پنجره‏هایشان را می‏شکستند یا اموالشان را از بین می‏بردند.

Click to expand Image

سازمان‏های دیده‏بان حقوق بشر و عفو بین‏الملل مواردی را مستند نمودند که در آنها بومیان نائوروبه تنهایی و یا گروهی به پناهندگان و پناهجویان حمله کرده و اموالشان را سرقت می‏کردند، گاهی اوقات در طی روز و یا در شب بر روی آنها چاقو می‏کشیدند. کلاً بیش از 20 تن از افراد مصاحبه شونده گفتند به وسیلۀ نائورویی‏ها مورد حمله قرار گرفته‏اند.

در مه 2016 یک پناهندۀ بنگلادشی دچار آسیب‏های شدیدی در ناحیه سر شد زیرا یک مرد نائورویی یک سنگ بزرگ به طرف او پرتاب کرده و با لگد او را از موتور سیکلتش به زمین انداخت و پس از آنکه ‏این پناهنده به زمین افتاد، او را مورد ضرب و شتم قرار داد. یک زن سومالیایی گزارش کرد که چندین مرد نائورویی در ماه مارس به شوهرش حمله کرده و با قمه به سرش زدند. شب بعد یک گروه نائورویی سعی کردند وارد خانۀ یکی از این خانواده‏ها شوند. یک مرد سومالیایی اظهار داشت هنگامی که کنار جاده سعی داشت با یکی از اتومبیل‏های عبوری به یک فروشگاه برود، توسط یک مرد نائورویی مورد سرقت قرار گرفت.

بسیاری دیگر اظهار داشتند پناهندگان هنگام رفتن به محل کار یا خرید غذا توسط مردان نائورویی مورد حمله قرار گرفته‏اند و پول، تلفن همراه، یا موتور سیکلتشان را به سرقت برده‏اند.  یکی از تأمین کنندگان خدمات تأئید کرد که چنین حمله‏هایی «چند بار در هفته و بخصوص در طی تعطیلات آخر هفته اتفاق می‏افتد.»

پناهندگان و پناهجویان گفتند که در نتیجۀ این حوادث از اینکه محل اقامتشان را ترک کنند بویژه در شب، وحشت دارند. زن‏ها گفتند تقریباً هیچگاه از اردوگاه خارج نمی‏شوند مگر به طور گروهی و یا به همراه مردهایی که از آشنایانشان هستند.

شش تن از زنان تعریف کردند که مورد حملات یا مزاحمت‏های جنسی قرار گرفته‏اند از جمله دست زدن و لمس کردن بدنشان، تهدیدهای علنی، تقاضای همخوابگی، و تلاش برای تجاوز جنسی. یکی از زنان گفت در دو مورد مردهای نائورویی سعی کردند او را که سوار وسیلۀ نقلیه آنها بود، به رف جنگل ببرند و مسلم است که قصد داشتند به او تجاوز کنند. او همچنین گفت یک بار در فروشگاهی در این جزیره شغلی پیدا کرد اما مجبور شد همان روز اول کارش را ترک کند زیرا دیگر کارکنان به بدنش دست می‏زدند.

زن جوانی گفت پس از آنکه او را از اردوگاه آزاد کردند، برای محافظت از خود ازدواج کرد. وی گفت:

پس از ترک اردوگاه خیلی احساس نا امنی می‏کردم. نمی‏توانستم از خانه بیرون بروم. تصمیم گرفتم با مردی ازدواج کنم که 15 سال از من بزرگتر است، فقط به خاطر آنکه محفوظ بمانم. اگر تنها باشید، انجام هر کاری برایتان دشوار است. حد اقل او می‏توانست خرید کند و همراه من باشد. اما او اکنون در بیمارستان است و اگر بخواهم از خانه بیرون بروم، تنها کسی که می‏توانم به او اعتماد کنم مسئول پرونده‏ام می‏باشد.

زن دیگری گفت:

ما همیشه می‏ترسیم، همیشه. من مرتباً در را امتحان می‏کنم تا مطمئن شوم که قفل شده است. ما نمی‏توانیم تنها بیرون برویم. بسیاری از اوقات بعضی از نائورویی‏ها مست می‏کنند و در خیابان نزدیک در ورودی می‏آیند و بر سر ما فریاد می‏کشند.

پناهندگان و پناهجویان گفتند پلیس نائورو شکایات آنها را نادیده می‏گیرد و گاهی اوقات نیز آنها را از اینکه شکایت خود را رسماً گزارش نمایند، منصرف می‏نماید. یک گزارش خبری می‏گوید پلیس برخی از شکایات را به بهانۀ «صرفاً به دلیل طرح در رسانه‏ها» نپذیرفته است. چندین تن از پناهندگان نسخه‏ای از گزارشی را که به دنبال حمله به آنها به پلیس محلی تحویل داده بودند در اختیار سازمان دیده‏بان حقوق بشر و سازمان عفو بین‏الملل قرار دادند و گفتند حتی در مواردی که قربانیان قادر به شناسایی حمله کنندگان بودند، پلیس هیچ اقدامی در جهت تحقیق و یا اخطار و بازداشتن متخلفان انجام نداده است. آن گروه از تأمین کنندگان خدمات که اغلب مجبورند پناهندگان را برای شکایت رسمی به پلیس همراهی کنند، اظهارات این افراد را تأئید نمودند.

جفری ایمز، رئیس سابق دیوانعالی کشور در نائورو، که یک وکیل عالیرتبه می‏باشد در ژوئیه 2015  در برابر کمیته منتخب مجلس سنای استرالیا شهادت داد که «در مورد بیطرف بودن پلیس و در مورد تمایل آنها به تحقیق در باره اتهامات علیه بومیان نائورو که به افراد غیر بومی آنجا حمله کرده‏اند، تردید زیادی وجود دارد.» (ایمز که تبعه استرالیا می‏باشد از سمت خود اخراج گردید زیرا مقامات نائورو در ژانویه 2014 ویزای وی را باطل نمودند.)

مراقبت‏های پزشکی

سازمان بین‏المللی خدمات پزشکی و بهداشتی، شرکتی است که دولت استرالیا به عنوان ارائه کنندۀ اصلی خدمات بهداشتی برای پناهندگان و پناهجویان استخدام نموده است. برخی از کارکنان این سازمان علناً برخورد اسفناک با پناهندگان در نائورو را محکوم نموده‏اند و در مورد فعالیت‏های این شرکت در آنجا ابراز نگرانی نموده‏اند. تجهیزات تخصصی پزشکی و متخصصین پزشکی در نائورو موجود نیستند؛ نائورویی‏هایی که به خدماتی بیش از امکانات اولیه پزشکی نیاز دارند به استرالیا یا فی جی اعزام می‏شوند. پناهندگان و پناهجویان گزارش کردند بیمارستان این جزیره فاقد حتی ابتدایی ترین تدارکات پزشکی از قبیل لوازم بانداژ و دستکش‏های استریل می‏باشد.

Click to expand Image

پناهجویان و پناهندگان گزارش کردند که هم کارکنان سازمان خدمات پزشکی و هم کارکنان بیمارستان نائورو اغلب از جدی گرفتن مشکلات آنها امتناع می‏ورزند، و در بسیاری از مواردی که به سازمان دیده‏بان حقوق بشر و سازمان عفو بین‏الملل گزارش شده است، تنها دارویی که به آنها تجویز می‏شود مسکن می‏باشد. برخی از مصاحبه شوندگان گفتند آنها در طی دوران زندگی در نائورو مشکلات پزشکی جدی پیدا کرده‏اند و هیچگونه مراقبت‏های پزشکی تخصصی دریافت نکرده‏اند. آنها به بیماری‏های قلبی و کلیوی مبتلا بودند، دیابت و کاهش وزن  و از دست دادن سریع بینایی؛ و مشکلات پشت و کمر که منجر به کاهش حرکتی شده از جملۀ این بیماری‏ها هستند. هنگامی که سازمان‏های دیده‏بان حقوق بشر و عفو بین‏الملل این نگرانی‏ها را با مسئولان ارشد سازمان پزشکی فوق الذکر در استرالیا در میان گذاشتند، آنها اتهامات مربوط به کیفیت پایین مراقبت‏های پزشکی را «شدیداً رد کردند.»

پدران و مادران به ویژه از خدماتی که برای زنان در طی دوران بارداری و پس از زایمان وجود دارد، ناراضی بودند و اظهار می‏کردند نوزادان به عفونت‏های مداوم و اختلالات پزشکی دیگر مبتلا هستند.

یکی از پناهجویان وضعیت همسرش در ساعات پیش از زایمان را اینطور تعریف می‏کرد:

من دیدم که همسرم زیر تختخواب روی زمین دراز کشیده است. تختخواب تشک نداشت .... بعد دیدم که پرستار که استرالیایی بود، مشغول بازی روی تبلت خود بود. همسرم گریه می‏کرد. من گفتم «خواهش می‏کنم به همسرم کمک کن. اینجا مثل زندان است، نه اطاق زایمان.» توالت‏ها دستمال کاغذی و صابون نداشتند. من از بیمارستان رفتم تا صابون مایع و دستمال کاغذی بخرم.

چون این افراد نمی‏توانند بدون اجازه از این جزیره خارج شوند، انتقال آنها به درمانگاه‏های خارج از نائورو کاملاً به تصمیم تأمین کنندگان خدمات و مقامات استرالیایی بستگی دارد. مصاحبه شوندگان تعریف کردند هنگامی که به بیماری‏های حاد و خطرناکی مبتلا بوده‏اند بدون آنکه هیچگونه اطلاعی به آنها داده شود با تأخیرهای طولانی روبرو بوده‏اند  تا آنکه بالاخره آنها را برای معاینه یا عمل جراحی به بیمارستان‏هایی در پاپوآ گینۀ نو یا استرالیا انتقال داده‏اند.

پدری می‏گفت:

پسرم دچار بیماری کلیوی می‏باشد. اکنون دو سال است که ما به سازمان بین‏المللی خدمات بهداشتی مراجعه می‏کنیم و آنها به ما قول می‏دهند که وی قادر خواهد بود به طور مرتب توسط پزشک معاینه شود اما هنوز چنین چیزی صورت نگرفته است. آنها مرتب آزمایش‏هایی می‏کنند اما هیچگونه درمانی تجویز نمی‏نمایند. دخترم هم از جهت بینایی به حدی دچار مشکل است که نمی‏تواند در مدرسه تخته سیاه را ببیند و باید از همکلاسی‏هایش کمک بگیرد، اما هیچ راهی وجود ندارد که بتوانیم برای او عینک بگیریم یا اینکه وضعیت بینایی او را در اینجا به دقت آزمایش و بررسی کنند.

مرد جوانی که به دیابت مبتلا بود اظهار داشت پس از آنکه او 27 کیلو (60 پوند) کاهش وزن داشت، به رئیس سازمان بین‏المللی خدمات بهداشتی مراجعه کرد. رئیس سازمان هم به او گفت چنین کاهش وزنی «نرمال» است و فقط اگر این کاهش وزن ادامه یابد، «کمی جای نگرانی خواهد بود». خانوادۀ وی هم این مکالمه را روی تلفن همراهشان ضبط کردند و نسخه‏ای از آن را در اختیار محققان قرار دادند.

زن جوانی که در کشورش به زور اندام تناسلی اش را مثله کرده بودند گفت در نتیجۀ این کار، او دچار درد بسیار شدیدی است و قادر به انجام مقاربت جنسی نیست. در طی مدتی که وی در نائورو به سر برده هیچگونه درمانی در این مورد دریافت نکرده است. او گفت:

آنها پنج ماه مرتباً من را نزد متخصص امراض روانی می‏فرستادند. من نمی‏دانستم چه مشکلی دارم و دائماً خودم را برای همه چیز مقصر می‏دانستم. از آن زمان تا کنون قادر بوده‏ام چند بار نزد یک متخصص زنان بروم اما آنها در اینجا نمی‏توانند هیچ کاری برایم انجام دهند و اکنون یک سال و نیم است به من می‏گویند که باید من را برای درمان از اینجا ببرند اما تا کنون چنین کاری را انجام نداده‏اند.

پناهندگان و پناهجویان چندین مورد را گزارش نمودند که دوستان یا اعضاء خانواده آنها نیاز به کمک فوری پزشکی داشتند و هنگامی که با تلفن درخواست ارسال آمبولانس کردند، بیمارستان از فرستادن آمبولانس خودداری ورزید. یکی از تأمین کنندگان خدمات، موارد زیر را تأئید نمود:

هنگامی که مردم درخواست ارسال آمبولانس می‏کنند و یا حتی هنگامی که ما چنین درخواستی می‏کنیم گاهی اوقات آمبولانس را می‏فرستند و گاهی اوقات هم نمی‏فرستند، گاهی اوقات 20 دقیقه طول می‏کشد و گاهی هم 3 ساعت. اما ما هم اجازه نداریم برای افراد تحت پوششمان درخواست فرستادن آمبولانس کنیم و یا اینکه آنها را با وسیلۀ نقلیه خود به بیمارستان انتقال دهیم، زیرا این عمل «طرفداری از آنها» محسوب می‏شود و از ما انتظار می‏رود که از جهت کمک به افراد تحت نظارت خود، «بی طرف» باشیم. ما اکثراً با مواردی مواجه می‏شویم که افراد را از بیمارستان مرخص می‏کنند در حالیکه هنوز بیمارند و گاهی اوقات نیمه بیهوش هستند؛ یکبار بیماری هنوز سوزن‏های [تزریقات] در دستش بود. ما اجازه نداریم از بیمارستان بپرسیم چرا آنها را مرخص کرده‏اند و یا چه داروهایی برای آنها تجویز نموده‏اند و یا اینکه بخواهیم سوابق پزشکی آنها را در اختیار ما قرار دهند.

حتی گرفتن یک عینک می‏تواند کاری شدیداً دشوار و عذاب آور باشد؛ زنی گفت برای دریافت عینک تجویز شده، از استرالیا نه ماه در انتظار بود.

جلوگیری از دسترسی داشتن به سوابق پزشکی

حد اقل پنج پناهنده و پناهجو گزارش کردند که سوابق پزشکی شخصی شان را به آنها نداده‏اند و یا فقط بخش از آن را در اختیار ایشان قرار داده‏اند که بخش‏های فوق هم برای مثال فاقد اطلاعات مربوط به عمل‏های جراحی انجام شده بر روی آنها بود. در برخی موارد این افراد اوراقی را دریافت کردند که دارای صفحات سفید بود و بر روی آن تنها نام و سن آنها و حروف نخست نام پزشک نوشته شده بود. در چندین مورد سازمان‏های دیده‏بان حقوق بشر و عفو بین‏الملل در گزارش‏های پزشکی افراد درخواست‏هایی را ملاحظه کردند که توسط پزشکان معالج برای درمان پناهندگان و پناهجویان در خارج از جزیره نوشته شده بود زیرا بیمارستان آنجا فاقد تخصص‏ها و تجهیزات لازم برای درمان آنها بود. افرادی هم که قرار است برای درمان به خارج از جزیره منتقل شوند، باید ماه‏ها برای انتقال خود منتظر بمانند.

انتقال به استرالیا و پاپوآ گینۀ نو برای درمان

انتقال‏های پزشکی اغلب بدون دادن اطلاع به افراد در طی مدت زمان کافی انجام می‏شود و غالباً در طی آن اعضاء خانواده ازیکدیگر جدا می‏شوند. در یک مورد به مردی گفتند که همسرش به دلیل بیماری روحی خود نیاز به درمان تخصصی و دراز مدت دارد و از او خواستند برای انتقال همسرش رضایت دهد بدون آنکه به وی هیچگونه اطلاعاتی در مورد زمان انتقال وی بدهند. وی می‏گوید:

تنها چیزی که پس از آن شنیدم این بود که «اوه ما همسر شما را با یک پرواز فوری به استرالیا فرستادیم.» این جریان، روز بعد اتفاق افتاد. تحمل این واقعه برای پسرم بسیار دشوار بود. این اتفاق برای او یک شوک بود. او نتوانسته بود با مادرش خداحافظی کند. همسرم پس از رسیدن به استرالیا از خواب بیدار شده بود و هیچگونه اطلاعی در مورد انتقالش نداشت. او حتی نمی‏دانست که اکنون به استرالیا آمده.

من حقیقتاً در مورد پسرم نگرانم. در طی 40 روز گذشته او از اطاق خود خارج نشده است. او رابطۀ بسیار نزدیک و صمیمانه‏ای با مادرش داشت. او اکنون صحبت نمی‏کند. بسیار عصبانی است و با کسی حرف نمی‏زند. من نمی‏توانم هیچگونه کنترلی بر روی رفتار او داشته باشم. رفتار او به کلی تغییر کرده است.

این مرد اظهار داشت پسر 13 ساله اش اکنون دچار کابوس می‏شود و بستر خود را خیس می‏کند و به جز پدرش، با دیگران برخوردی خصمانه داشته و نمی‏خواهد با هیچکس ارتباطی داشته باشد.

پس از دریافت مراقبت‏های پزشکی، بازگشت به نائورو حتی ناگهانی تر است و گاهی اوقات با اقداماتی بسیار توهین آمیز و ناراحت کننده همراه است. مردی که برای زایمان همسرش با وی به بریزبن انتقال داده شده بود تعریف می‏کرد:

آنها به دستهای من و همسرم دستبند زدند و به ما گفتند شما باید به نائورو باز گردید. همسرم آماده نبود. هنوز لباسش را نپوشیده بود و در خواب بود. این اصلاً خوب نبود. چرا باید اینطور برخورد می‏کردند؟ اگر قرار بود ما به نائورو باز گردیم این که مشکلی نبود. چرا باید این کار را صبح زود انجام می‏دادند و چرا به ما دستبند زدند. آنها ما را 7 صبح از اطاقمان بردند و نوزادمان را از ما جدا کردند. ما تا 7 شب نوزادمان را ندیدیم.

در یک مورد دیگر، زنی تعریف می‏کرد:

من در خواب عمیق بودم و در هم قفل شده بود. ناگهان دیدم که مأموری با یک دوربین در مقابل صورتم ایستاده است. او گفت  «بیدار شو». من نمی‏توانستم تکان بخورم. من نمی‏دانستم کجا هستم. در هر طرف من یک مأمور ایستاده  و بازوی من را گرفته بودند و چند مأمور دیگر هم پشت سرم بودند. پاهایم می‏لرزید. قلبم به شدت می‏تپید. قادر نبودم سر پا بایستم اما آنها من را روی زمین کشان کشان می‏بردند. آنها حتی اجازه ندادند عینکم را به چشم بزنم. آنها اهمیتی به حرف‏های دکتر نمی‏دادند. آنها مرا سوار هواپیما کردند. من هنوز از این واقعه وحشت زده هستم. هنوز وقتی سعی می‏کنم بخوابم، این صحنه‏ها را به خاطر می‏آورم.

برخی از افراد گفتند با وجود آنکه پزشکان به مقامات مهاجرت گفته بودند این افراد در وضعیتی هستند که نباید سفر کنند، آنها را به نائورو باز گرداندند.

افراد دیگری هم تعریف کردند که از بیماری‏های شدید مضمنی رنج می‏برند که برای درمان آن نیاز به انتقال دارند اما درمان آنها گاهی اوقات به طور کامل انجام نمی‏شود زیرا آنها را به زور به نائورو باز می‏گردانند. در یکی از این موارد زن جوانی که توده‏هایی در سینه، گلو و رحمش رشد کرده بود و همچنین زخم‏هایی را در بدن وی تشخیص داده بودند، گفت ابتدا او را برای درمان به استرالیا و سپس به پاپوآ گینۀ نو فرستادند. وی گفت:

هنگامی که در استرالیا بودم پزشک معالج من به مسئولان امور مهاجرت گفت که باید بر روی سینه من عمل جراحی صورت بگیرد، اما با وجود این آنها مرا به‏ اینجا باز گرداندند. وضعیت من رو به وخامت گذاشت و یک سال بعد آنها مرا برای انجام آندوسکوپی و کولونوسکوپی به پاپوآ گینۀ نو اعزام داشتند، اما مجدداً مرا باز گرداندند. آنها قرص‏هایی را برای من تجویز کردند اما این داروها مؤثر نیستند و من دائماً درد دارم و نمی‏توانم غذا بخورم.

در یک مورد دیگر مردی که دچار حملۀ قلبی شده بود بالاخره پس از یک سال اقامت در این جزیره، به استرالیا منتقل شد و چهار ماه در آنجا ماند. وی می‏گوید:

هنگامی که آنها برای باز گرداندن من به نائورو آمدند، کارکنان سازمان بین‏المللی خدمات بهداشتی نیز حضور داشتند و من سعی کردم از آنها و مأموران امنیتی خواهش کنم این کار را نکنند اما آنها من و خانواده ام را باز گرداندند. من خیلی ترسیده بودم، زیرا پزشکان متوجه وجود لختۀ خون در قلب و مسدود شدن سرخرگهایم شده بودند و گفته بودند این وضعیت خطرناکی است. هنگامی که [به نائورو] باز گشتم، پزشک سازمان بین‏المللی خدمات بهداشتی پس از دیدن پرونده‏ام به من گفت «من نمی‏توانم مسئولیت پرونده تو را بپذیرم، آنها نباید تو را با اینجا باز می‏گرداندند.» از آن هنگام تا کنون یک حملۀ قلبی دیگر هم داشته ام و پزشکان مرتباً به من می‏گویند که آنها اینجا نمی‏توانند برای من کاری انجام دهند و اینکه من به درمان‏های تخصصی و بیمارستانی مجهز نیاز دارم.

هنگامی که سازمان‏های دیده‏بان حقوق بشر و عفو بین‏الملل از سازمان بین‏المللی خدمات بهداشتی پرسیدند آیا آنها در مورد زمانبندی و نحوه انتقال بیماران از جهت درمانی هیچگونه نگرانی دارند یا خیر، کارکنان پزشکی عالیرتبه ‏این سازمان اظهار داشتند سازمان آنها باید ابتدا از بخش امور مهاجرت استرالیا در باره ‏این موضوع سؤال کند.

تأمین کنندگان خدمات اظهار کردند از آغاز فوریه 2016 مقامات مهاجرت در استرالیا اصرار می‏ورزند که بیماران برای امور پزشکی به پاپوآ گینۀ نو منتقل شوند نه به استرالیا. در مواردی که هنوز انتقال بیمار به استرالیا ضروری تشخیص داده شود، مقامات مهاجرت استرالیا معمولاً فقط برای انتقال شخص بیمار اجازه صادر می‏کنند. تأمین کنندگان خدمات می‏گویند این خط مشی جدید هنگامی آغاز شد که حقوقدانان در استرالیا موفق شدند پس از درمان برخی از پناهندگان، از بازگشت آنها به نائورو جلوگیری نمایند. یکی از این افراد گفت «حال که خانواده‏های آنها را در جزیره نگاه می‏دارند، آنها چاره‏ای جز بازگشت ندارند.»

بهداشت روانی

پناهندگان و پناهجویانی که از آسیب‏های شدید روانی و ناراحتی‏های روحی حاد رنج می‏برند حمایت یا درمان کافی دریافت نمی‏کنند. تنها دو نوع خدمات بهداشت روانی وجود دارد. سازمان بین‏المللی خدمات بهداشتی و درمانی، که پیمانکار خصوصی است و توسط دولت استرالیا استخدام شده و تأمین کنندۀ اصلی خدمات درمانی برای پناهندگان و پناهجویان می‏باشد، به نظر می‏رسد برای درمان مشکلات روانی چه برای کودکان و چه برای افراد بزرگسال به حد بسیار زیادی از داروهای خواب آور قوی و داروهای ضد روان پریشی استفاده می‏کند. پناهندگان و پناهجویان گفتند این داروها دارای اثرات جانبی بسیار شدیدی است، اما چندان آرامشی در شخص ایجاد نمی‏کند.  هنگامی که سازمان‏های عفو بین‏الملل و دیده‏بان حقوق بشر پیش از انتشار این گزارش با مسئولین ارشد سازمان بین‏المللی خدمات بهداشتی در استرالیا صحبت کرد، آنها اتهامات مربوط به کیفیت بد درمان، از جمله‏این اتهام که داروهای تجویز شده نامناسب می‏باشند را «شدیداً رد کردند.»

سازمان دیگری هم به نام خدمات برون مرزی برای نجات یافتگان شکنجه و آسیب‏های شدید روحی وجود دارد که رسماً فقط مسئول رسیدگی به موارد صدمات روحی گذشته می‏باشد.

خانواده‏ها باید ماه‏ها منتظر بمانند تا بتوانند کودکانشان را نزد یکی از این متخصصین ببرند.

تقریباً تمام مصاحبه شوندگان از نوعی مشکل روانی رنج می‏برند – اضطراب شدید، بی خوابی، نوسانات خُلقی، احساس بی تفاوتی و ناامیدی بیش از هر مورد دیگری توسط این افراد مطرح می‏شد – آنها می‏گفتند این حالات از زمانی که ‏ایشان را به نائورو منتقل کرده‏اند در آنها به وجود آمده است. در بسیاری از موارد، عواقب این اختلالات روحی شدید بوده است: آنها مکرراً به خود آسیب رسانده‏اند، دست خود را می‏برند یا سرشان را به دیوار می‏کوبند، ماه‏ها با کسی سخن نمی‏گویند، بستگان خود را دیگر نمی‏شناسند، و هفته‏ها در رختخواب می‏مانند و از بیرون رفتن و یا استحمام کردن امتناع می‏کنند. زنی به پژوهشگران گفت در طی مدتی که وی در نائورو بوده است دچار وسواس شده و دست‏های خود را صدها بار در روز می‏شوید.

اعضاء خانواده‏ها گفتند فرزندانشان دچار شب ادراری ثانویه شده‏اند، کابوس می‏بینند، ناآرامی میکنند، و در برخی موارد، دیگر نمی‏خواهند به جز اعضاء خانوادۀ خود، با افراد دیگر ارتباط برقرار نمایند و صحبت کنند.

با وجود این، گاهی اوقات تشخیص مشکلات پناهندگان و پناهجویان بر اساس ارزیابی‏های کامل روانشناسی انجام نشد و به نظر می‏رسید آسیب‏های ناشی از  تجارب تلخ آنان از جهت صدمات روحی شدیدی که در کشور خود دیده‏اند، بازداشت دراز مدت آنها در نائورو، و بلاتکلیفی و آیندۀ نامعلوم آنها در نظر گرفته نمی‏شود.

بسیاری از مصاحبه شوندگان اظهار داشتند هنگامی که مشکلات روانی خود و یا بستگانشان را به سازمان خدمات بهداشتی فوق گزارش کردند، شکایات آنها اغلب پذیرفته نمی‏شد و در بعضی موارد آنها را متهم کردند که نقش بازی می‏کنند و حالات پناهندگان و پناهجویان دیگری که برای درمان اختلالات روانی به استرالیا منتقل شده‏اند را «تقلید می‏کنند.»

علاوه بر آن، در مورد بیمارانی که مشکلات روانی آنها ظاهراً به حدی شدید بود  که انتقال آنها به استرالیا را توجیه نماید، پس از چند ماه، آنها را دوباره باز گردانده و در همان شرایطی قرار دادند که پزشکان در ابتدا آن را باعث ایجاد مشکلات روانی مزبور تشخیص داده بودند.

یکی از مسئولان تأمین خدمات گزارش کرد که در جریانِ بیش از 20 مورد از این پرونده‏ها می‏باشد که برخی از آنها به حوادثی غم انگیز منتهی شده است. برای مثال یک زن سومالیایی به نام هودان یاسین که تشخیص داده شده بود در خطر خودکشی قرار دارد، برای چند ماه به بیمارستانی در استرالیا فرستاده شد، و سپس به اجبار او را به نائورو باز گرداندند. هنوز به نظر می‏رسید که او شدیداً حالت خودکشی دارد و او را در بخش ویژه‏ای در یکی از اردوگاه‏ها قرار دادند که انتظار می‏رفت وی در آن به طور شبانه روزی تحت نظر باشد. اما با وجود این، او توانست فرار کند، بنزین بخرد و خودسوزی نماید به طوریکه 86 درصد سوختگی داشت.

ده‏ها تن از بزرگسالانی که مصاحبه کردند گفتند که سعی کرده‏اند با مصرف زیاد دارو، خوردن آب ژاول (مواد سفید کننده)، مواد پاک کنندۀ دیگر، یا تیغ، آویختن از دار، خفه کردن،یا خودسوزی، خودکشی کنند.  بسیاری دیگر گفتند به طور جدی به خاتمه دادن به حیات خود فکر کرده‏اند. بعضی بچه‏ها با فندک، تیغ، یا روش‏های دیگر به خود آسیب رسانده بودند.

تقریباً تمام افراد به امید مسئول مالی، مرد 23 سالۀ ایرانی که در ماه مه و پس از به آتش کشیدن خود، در گذشت و نیز به یاسین که هفته بعد خودسوزی نمود، اشاره کردند. مردی در نهایت خونسردی گفت «من که نفت را حاضر کرده‏ام.» دختر 15 ساله دیگری که تا کنون دو بار سعی کرده بود خودکشی کند، گفت «من از زندگی‏ام خسته شده‏ام».

زنی که همسرش برای درمان فوری به استرالیا منتقل شده بود گفت پس از جدا شدن اعضاء خانواده از یکدیگر،  پسر نه ساله شان مکرراً راجع به خودکشی صحبت می‏کند. «دو هفته پیش پسرم فندک را برداشت. او گفت "من می‏خواهم خودم را بسوزانم. چرا باید زنده باشم؟ من پدرم را می‏خواهم. من دلم برای پدرم تنگ شده است." من به چشمان او نگاه می‏کنم و غم و اندوه را در چشمهای او می‏بینم.»

وضعیت مرکز بررسی پناهجویان

پناهجویان برای ماه‏ها و گاهی اوقات حتی پس از گذشت سالها از ورودشان به نائورو در اردوگاه‏هایی در این جزیره نگاهداری می‏شوند که بیشتر به زندان می‏ماند. این اردوگاه‏ها با دیوارهای سیمی محصور شده و توسط مأموران امنیتی نگهبانی می‏گردند. پناهجویان در چادرهایی به سر می‏برند که بسیار پر ازدحام است و دمای هوای آنها حتی پس از نصب هواکش‏های ابتدایی، غیر قابل تحمل می‏باشد. به علت وجود رطوبت به میزان 75 تا 90 درصد، بر روی دیوارهای داخلی و سقف چادرها، کپک به سرعت شروع به رشد می‏کند و کهیر و التهابات پوستی و عفونت‏های دیگر به وجود می‏آید که به سرعت در میان افراد منتشر می‏شود. بارش باران‏های ناگهانی و بسیار شدید سبب جاری شدن سیل در جاده‏ها و ایجاد حوضچه‏هایی از آب در زمین کف چادرها می‏شود. در چندین مورد باران‏ها سبب شستشوی زمین و بیرون آمدن مهمات و ذخایر جنگی منفجر نشده  و به جا مانده از جنگ جهانی دوم از زمین‏های اردوگاه شد.

غذا در ساعات مشخصی در میان افراد توزیع می‏گردد و هیچکس اجازه ندارد حتی برای کودکان بسیار کوچک، با خود غذا به داخل چادرها بیاورد. پس از اکتبر 2015 شرایط زندگی در این اردوگاه‏ها کمی بهبود پیدا کرد  و نائورو آزادی بیشتری برای آمد و شد به اکثر افراد اسکان یافته در این جزیره داد.

تا اوایل سال 2015 پناهجویان اجازه داشتند فقط یکبار در روز برای دو دقیقه دوش بگیرند. چند تن از زنانی که با ما مصاحبه می‏کردند هنگام تعریف کردن اینکه چطور نگهبانان پس از دو دقیقه و در حالیکه هنوز شامپو در موهایشان بود، آنها را از حمام بیرون کردند، به گریه افتادند. صف‏های طولانی پشت در دستشویی‏ها  تشکیل می‏شد به طوریکه دستشویی‏ها به سرعت کثیف شده و نظافتچیان هم از تمیز کردن آنها امتناع می‏ورزیدند. آنها فقط یک بار در هفته می‏توانستند از اینترنت استفاده کنند و اجازۀ خروج از اردوگاه را نداشتند.

از حدود 400  پناهنده و پناهجویی که در مرکز بررسی‏های پناهجویان باقی مانده‏اند اکثرشان مجازند در طول روز از اردوگاه خارج شوند اگرچه که نگهبانان همه آنها را زیر نظر دارند و محدودیت‏های دیگری هم در مورد آزادی آنها وجود دارد. استفاده از تلفن‏های هوشمند در داخل اردوگاه ممنوع می‏باشد.

یک مرد پناهجو گفت:

هنگامی که به‏اینجا آمدیم وضعیت چادرها آشفته بود. آنها هشت خانواده را با هم با شش کودک، بچه‏های خردسال، همه را در یک چادر جای داده بودند. هیچ روز و هیچ شبی استراحت وجود نداشت. نمی‏توانستیم بخوابیم. بچه‏ها هر روز با یکدیگر دعوا می‏کردند، زیرا جایشان بیش از حد تنگ بود. بیشتر روزها آب را قطع می‏کردند. هر روز به ما مقدار کمی آب می‏دادند. زیر آفتاب به‏این داغی، این آب کافی نبود. گاهی اوقات تا دو یا سه روز نمی‏توانستیم دوش بگیریم. پوست بچه‏ها دچار مشکل شد. ما به مدت دو سال دچار این مشکلات بودیم.

زنی تعریف می‏کرد که:

چادرها خیلی بد بودند. هوا فوق العاده گرم بود، به حدی داغ بود که احساس می‏کردیم نمی‏توانیم نفس بکشیم. بچه‏ها دائماً حالشان بد بود، چون این هوا برایشان بیش از حد گرم بود. آب آشامیدنی به ‏اندازه کافی وجود نداشت. ما زمان مشخصی برای دوش گرفتن داشتیم. اگر بچه‏ها نیاز داشتند زمان دیگری دوش بگیرند نمی‏توانستند این کار را بکنند. مأموران امنیتی جز در مواقعی خاص، به آنها اجازۀ دوش گرفتن نمی‏دادند. اکنون پس از گذشت سه سال در این محیط بد، بچه‏ها دچار مشکلات روانی شده‏اند. شب ادراری دارند، کابوس می‏بینند.

تا پایان ماه مه 2016 بر طبق اطلاعات اداره امور مهاجرت و محافظت از مرزهای استرالیا، 466 تن ، از جمله 50 کودک، در مرکز بررسی پناهجویان اسکان داده شده‏اند.  پناهجویان گفتند  اکثر آن افراد و به احتمال زیاد همۀ آنها کماکان در چادرها به سر می‏برند.

سوابق موجود در بایگانی اداره امور مهاجرت نشان می‏دهد که ‏این اداره تصمیم گیری در باره وضعیت 1194 تن که در این جزیره نگاهداری می‏شوند را به اتمام رسانده است که از این تعداد 915 تن به عنوان پناهنده تشخیص داده شده‏اند. باقیمانده‏این افراد که 279 نفر می‏باشند، پاسخ منفی دریافت کرده‏اند. پناهندگان و پناهجویان به سازمان دیده‏بان حقوق بشر گفتند بیشتر افرادی که پناهنده تشخیص داده شده‏اند اکنون در اردوگاه‏های دیگر یا در منازلی در نائورو اسکان یافته‏اند، اما برخی از افراد مزبور هنوز در اردوگاه مانده و در انتظار دریافت خانه‏ای برای سکونت می‏باشند. اکثر افرادی که به عنوان پناهنده پذیرفته نشده‏اند هنوز در این جزیره به سر برده و در چادرها زندگی می‏کنند، اگرچه که بر طبق اظهارات پناهندگان و پناهجویان، شمار معدودی از این افراد پذیرفته‏اند به کشور خود باز گردند.

زورگویی و ایجاد مزاحمت در مدارس

والدین و کودکان گزارش کردند که دانش آموزان متعلق به خانواده‏های پناهندگان و پناهجویان غالباً توسط دانش آموزان بومی نائورو مورد اذیت و آزار و زورگویی قرار می‏گیرند. یک دختر 15 ساله گفت به علت آنکه بچه‏های نائورویی همیشه سعی داشتند روسری او را از سرش بکشند و دائماً او را مورد طعنه و تمسخر قرار می‏دادند، دیگر به مدرسه نمی‏رود.

مادری گفت:

هنگامی که بچه ها به مدرسه می‏روند، بچه‏های نائورویی، کودکان ما را به نامشان خطاب نمی‏کنند و آنها را «پناهنده» می‏نامند. مردم اسم دارند. آنها می‏گویند «چرا شما در اینجا هستید؟ این کشور ماست. شما باید اینجا را ترک کنید. ما دوست نداریم شما در اینجا بمانید.»

یک دختر ده ساله نیز داستان مشابهی را تعریف کرد. او گفت:

همۀ بچه‏ها در مدرسه به ما می‏گویند «پناهنده، پناهنده، پناهنده». آنها ما را به اسم خودمان خطاب نمی‏کنند. آنها ما را می‏زنند. و هنگامی که ما سعی می‏کنیم در اینمورد با آموزگاران صحبت کنیم، آنها نمی‏گویند «چرا شما بچه‏های نائورویی، بچه‏های دیگر را کتک می‏زنید؟» آنها به ما می‏گویند «چرا شما با بچه‏های نائورویی دعوا می‏کنید؟» ما سعی می‏کنیم توضیح بدهیم، اما آنها به صحبت‏های ما گوش نمی‏کنند.

دو برادر 13 و 14 ساله گفتند که در ابتدا آنها به مدت یک ماه به مدرسه رفتند، اما بعد دیگر مدرسه رفتن را کنار گذاشتند و اکنون سه سال است که دیگر به مدرسه نمی‏روند. برادر بزرگتر گفت:

بچه‏های بومی مرتباً به ما حمله می‏کردند و حتی به ما سنگ می‏زدند. هنگامی که به مدیر مدرسه شکایت کردیم، بچه‏ها را مجبور کردند به ما بگویند «معذرت می‏خواهیم». اما پس از آنکه از دفتر مدیر بیرون آمدیم، آنها نسبت به ما حتی عصبانی تر از قبل بودند.

به جز کودکان استرالیایی، تخمین زده می‏شود که 85 درصد کودکان پناهنده و پناهجو در نائورو به مدرسه‏های محلی نمی‏روند و این تا حدی به خاطر وجود فضای آزار و اذیت و ایجاد مزاحمت برای آنان است.

نقش و مسئولیت شرکت‏های بزرگ در بدرفتاری با افراد

عملیات استرالیا در نائورو به کمپانی‏ها و شرکت‏های خصوصی تأمین خدمات وابسته است. این شرکت‏ها در صورتی که علناً در مورد وضعیت موجود سخن گویند مجازات خواهند شد، و برخی از کارکنان آنها که قبول کردند وضعیت موجود در جزیره را افشا نمایند، خطر قابل توجهی را در مورد خود پذیرفته‏اند. کمپانی‏هایی که در نائورو تأمین کنندۀ خدمات می‏باشند، از وضعیت موجود و تأثیر آن بر روی پناهندگان و پناهجویان به خوبی آگاهند. دست داشتن این شرکت‏ها در انجام امور، ادامۀ این وضعیت ظالمانه را تسهیل می‏نماید. بدون همکاری این شرکت‏ها، دولت‏های استرالیا و نائورو برای ابقاء یادداشت تفاهم میان خود و ادارۀ مرکز برون مرزی بررسی پناهندگی، با مشکلات بزرگی مواجه خواهند شد. بیشتر این افراد مستقیماً از جانب ادارۀ امور مهاجرت و محافظت از مرزهای استرالیا عمل می‏کنند.

Click to expand Image

دکتر پیتر یانگ، روانپزشکی که تا سال 2014رئیس بخش بهداشت روانی سازمان بین‏المللی خدمات بهداشتی بود، اظهار داشت:

طرفداری و دفاع از منافع بهداشتی بیماران و ابراز مخالفت علنی با سیاست‏ها و شیوه‏های مضر برای سلامت افراد از پایه‏ای ترین و ابتدایی ترین الزامات اخلاقی برای پزشکان و دیگر کارکنان مراقبت‏های بهداشتی می‏باشد. دولت استرالیا یک خط مشی تعمدی را برای ایجاد رنج و مشقت به پناهجویانی که با کشتی وارد استرالیا می‏شوند، در پیش گرفته است. تحمل رنج و بدرفتاری، فقدان خدمات بهداشتی، تأخیر در درمان افراد، و اِعمال شیوه‏های غیر انسانی از عناصر و اجزاء لازم برای بازگرداندن اجباری افراد و دلسرد کردن دیگران از آمدن به استرالیا می‏باشد.

آن دسته از سازمان‏های خدمات بهداشتی که چنین روش‏هایی را می‏پذیرند و علناً با آن مخالفت نمی‏کنند، در واقع در مسکوت نگاه داشتن و اِعمال روش‏های مضر تبانی کرده و به سلامت افراد آسیب می‏رسانند. چنین افرادی در یک تضادِ  حل نشدنیِ منافع  گرفتار شده‏اند؛ آنها تعهدات اخلاقی خود را زیر پا می‏گذارند و در ارائۀ یک استاندارد قابل قبول برای مراقبت و درمان افراد، قصور می‏ورزند. عدم وابستگی کامل پزشکی، گزارش نمودن اطلاعات پزشکی به طور عمومی و علنی، نظارت مستقل و مناسب، از حد اقل معیارهای لازم برای تأمین خدمات به گونه‏ای امن و مطابق با ضوابط اخلاقی می‏باشد.

سازمان عفو بین‏الملل و دیده‏بان حقوق بشر معتقدند که دست داشتن این شرکت‏ها در فعالیت‏های نائورو به معنای همدستی این شرکت‏ها در نقض حقوق پناهندگان و پناهجویان می‏باشد. این شرکت‏ها از وجود یک محیط ظالمانی سودجویی می‏کنند و بر اساس تحقیقات عفو بین‏الملل و دیده‏بان حقوق بشر در این جزیره، برخی از این افراد مسئول مستقیم مظالم و بدرفتاری‏های شدید و قصور در تأمین مراقبت‏های پزشکی لازم می‏باشند.

آینده‏ای نامعلوم

همه پناهندگان و پناهجویانی که با ما مصاحبه کردند گفتند هنگامی که آنها را به نائورو می‏فرستادند، مقامات مهاجرتی به‏ایشان گفتند که آنها را فقط برای انجام بررسی‏های پناهجویی به‏این جزیره می‏فرستند و سپس آنها را از آنجا به کشور ثالثی اعزام خواهند داشت. آنها گفتند توضیحات مقامات مهاجرت استرالیا در باره مدت زمانی که‏ این افراد باید در نائورو نگاهداری شوند از اوت 2013 غالباً تغییر پیدا کرده است – هر بار که یک جدول زمانی جدید در این مورد اعلام شده، همزمان با آن، مقامات رسمی استرالیا انکار کرده‏اند که قبلاً جدول زمانی دیگری داده بوده‏اند.

در این مرحله حتی افرادی هم که پناهنده تشخیص داده شده‏اند نمی‏دانند چه در انتظار آنها خواهد بود و قادر نیستند هیچ پاسخ دقیقی از مقامات نائورو یا استرالیا دریافت نمایند. حتی اگر این افراد توان مالی کافی برای خروج از این جزیره داشته باشند، و حتی هنگامی که برای آنها «مدارک شناسایی مسافرتی» صادر شده است، باز هم هیچ راهی برای ترک این مکان ندارند. محققان ما مدارک مسافرتی صادره توسط دولت نائورو برای بعضی از پناهندگان را مشاهده نمودند. این اوراق ملیت افراد مزبور را  «پناهنده» توصیف می‏کرد و پناهندگانی هم که سعی کرده‏اند از کشورهای دیگر درخواست ویزا نمایند، موفق نشده‏اند.

مردی گفت:

آنها به ما نگفتند ما تا چه زمان پناهنده محسوب خواهیم شد. هنگامی که من به نائورو آمدم آنها به من گفتند که حد اکثر برای پنج سال پناهنده خواهم بود. آنها گفتند در طی این مدت ما به کشورهای دیگر خواهیم رفت، نه استرالیا. پس از دو سال به ما گفتند «یا شما برای 10 سال در نائورو خواهید ماند  و یا به کامبوج خواهید رفت.»

مرد دیگری گفت:

حتی اگر هنگامی که به نائورو آمدم به من می‏گفتند باید 10 سال اینجا بمانم مشکلی نبود. اما آنها گفتند حداکثر پنج سال اینجا خواهید ماند و بعد به کشور دیگری خواهید رفت. چه کشوری، نمی‏دانم. اما پس از دو سال ماندن در نائورو، دولت گفت یا 10 سال اینجا می‏مانید یا به کامبوج می‏روید و یا به کشورتان باز خواهید گشت.

مرد دیگری گفت:

وضعیت پناهندگی در نائورو دائمی نخواهد بود. دولت فقط در اینجا ما را موقتاً اسکان داده است. آنها مدارک مسافرتی به ما می‏دهند که هیچ فایده‏ای ندارد، چون ما که نمی‏توانیم اینجا را ترک کنیم. ما هنوز هم در زندان هستیم. ما نمی‏توانیم این جزیره را ترک کنیم.

و زنی هم گفت:

مردم در اینجا زندگی واقعی ندارند. ما در اینجا فقط در تلاشیم تا زنده بمانیم. بدن ما زنده و روحمان مرده است. ما فقط یک پوستۀ توخالی هستیم. ما هیچ امید یا انگیزه‏ای نداریم.